De radicaal-islamitische ideologie: van Ibn Taymiyya tot Osama ben Laden
Uitgesproken op dinsdag 3 februari 2004 te 16.15 uur bij de aanvaarding van het ambt van bijzonder hoogleraar vanwege de M.Th. Houtsma Stichting om werkzaam te zijn in de Faculteit der Letteren op het vakgebied van het hedendaags islamitisch denken

In een brief gedateerd op 12 april 1302 AD doet de Mongoolse koning Mahmud Ghazan een voorstel aan Paus Bonifacius VIII: Ghazan, die op dat moment het huidige Irak en Iran in zijn greep heeft, wil samen met de heersers van de natiën waar de Paus zeggenschap over heeft, een gecoördineerde oorlog gaan voeren tegen de Mamlukken, de militaire kaste die op dat moment al enige tijd over Egypte en Syrië heerst. De brief waarin dat voorstel vervat ligt, wordt uiteraard nog steeds in de archieven van het Vaticaan bewaard. In 1303 voert Ghazan, overigens zonder hulp van de Paus en diens natiën, zijn plannen daadwerkelijk uit, en opent de aanval op Syrië. Het loopt niet goed voor hem af: het mongolenleger wordt 20 april 1303 bij Damascus beslissend verslagen. Nadien hebben de mongolen van Irak en Iran nimmer meer geprobeerd Syrië te veroveren1.


Het verhaal van de radicaal-islamitische ideologie begint tijdens deze oorlog die gevoerd werd tussen de twee superpowers van hun tijd, de Mamlukken, die moslim waren, en de inmiddels eveneens moslimse Mongolen. In zekere zin was het een moderne oorlog. Niet vanwege het gebruik van in onze ogen geavanceerd wapentuig, maar vanwege het inzetten van geavanceerde en geraffineerde oorlogspropaganda, waarvan de echo's nog steeds naklinken. De grootvader van Ghazan, Hulagu, had in 1258 een einde gemaakt aan het kalifaat van de Abbasiden in Bagdad. Kleinzoon Ghazan was in 1295 niet alleen moslim geworden maar had de islam zelfs min of meer tot staatsgodsdienst van zijn rijk gemaakt. Onder zijn bewind liet hij moskeeën en madrasa's bouwen rond Tibriz, de traditionele hoofdstad van Iraans Azerbeidzjan, zoals hij voor zijn bekering tot de islam elders in Iran Boeddhistische tempels had laten neerzetten. Ghazan's bekering tot de islam had wel gevolgen voor het soort gebouwen dat hij liet neerzetten, maar het had niet tot gevolg dat de Mongoolse expansieoorlog naar de islamitische landen ten Westen van Iran en Irak, de oorlog tegen de Mamlukken van Egypte en Syrië, tot een einde zou komen. De strijd tussen Mamlukken en Mongolen werd na 1295 gewoon voortgezet hoewel beide strijdende partijen nu moslim waren.


Tegen de achtergrond van deze oorlog tussen twee middeleeuwse moslimse militaire regimes ontwikkelt Ibn Taymiyya, geboren en opgegroeid in Syrië en activist aan de mamlukse kant van de strijd, een serieuze anti-mongoolse oorlogstheologie. In die theologie staat de term ‘takfir’ centraal. ‘Takfir’ is een klassieke moslimse theologenterm, die “tot kafir, ‘heiden’, bestempelen” betekent. Ibn Taymiyya stelt dat de mongoolse vorst, ondanks zijn bekering tot de islam, een kafir is omdat hij de islamitische wet, de sharia, niet aan zijn onderdanen en soldaten oplegt. Ghazan was voor zijn bekering van het boeddhisme tot de islam uiteraard ook al kafir, maar na zijn bekering, aldus Ibn Taymiyya, is het met hem eigenlijk nog erger gesteld dan voor die tijd. Door de islamitische wetgeving, de sharia, niet ingevoerd te hebben is hij in de visie van Ibn Taymiyya sinds zijn bekering niet alleen kafir, maar zelfs afvallige. En een afvallige verdient volgens de regels van de islam de doodstraf.


Ibn Taymiyya heeft vele honderden bladzijden pamfletten, fatwa's en preken aan deze kwestie gewijd. Het meeste van deze teksten is nog niet op een moderne manier tekstkritisch-wetenschappelijk uitgegeven, maar dat wil niet zeggen dat de algemene strekking niet overduidelijk is. Die strekking is dat een heerser die zichzelf als moslim beschouwt maar de wetten van de islam niet invoert en oplegt, beoorloogd en gedood moet worden. Wie vandaag de dag de teksten van Ibn Taymiyya leest, kan niet anders dan onder de indruk raken van de felheid en de rechtlijnigheid van de argumentatie van Ibn Taymiyya. In het betoog van Ibn Taymiyya zien we dezelfde bezetenheid en hartstocht die we ook bij bijvoorbeeld een vroegchristelijke schrijver als Tertullianus aantreffen. Wie de bladzijden van deze schrijvers, zelfs na vele eeuwen, leest, vergeet al snel de specifieke politieke en sociale context waarin zij hun betoog hielden, en laat zich gemakkelijk meeslepen en overdonderen door de charme van de heldere absoluut- en algemeenheid van het betoog. Wie zulke schrijvers lezen gaat, meent al snel dat hij eindelijk oog in oog staat met het ware christendom, of de ware islam.


Toch heeft Ibn Taymiyya argumentatie-technisch twee grote problemen. Zijn publiek wist natuurlijk maar al te goed dat de term takfir, tot kafir bestempelen, in de geschiedenis van de islam al eerder gebruikt was, en wel door de beweging van de kharidjieten, vanaf ongeveer de tweede helft van de zevende eeuw AD. Die kharidjieten van destijds werden niet tot de orthodoxe islam gerekend. De toenmalige kharidjieten hebben immers decennia lang oorlog gevoerd tegen het islamitische establishment van hun tijd. Duizenden moslims zijn door kharidjieten om het leven gebracht omdat, naar de hoge normen van de kharidjieten, zij de halsmisdaad van afval van de ware islam gepleegd hadden. Kharidjieten beschouwden gewone moslims als uittreders uit de islam, en behandelden hen dienovereenkomstig. Er is Ibn Taymiyya dan ook veel aan gelegen om, ondanks dat hij zelf zo veelvuldig van de term takfir gebruik maakt, zich van de kharidjieten te distantiëren.


Dat doet hij door er bij herhaling op te wijzen dat geen enkele vroege moslim die nog tot de kring van intimi van de Godsgezant Mohammed behoord had, zich bij een kharidjietische beweging had aangesloten, ja sterker nog: alle zogenoemde gezellen van de profeet hadden deelgenomen aan militaire acties tegen deze kharidjieten. Hieruit zou je desgewenst kunnen concluderen dat wie zijn medegelovigen met verkettering en takfir bestookt, aan de verkeerde kant staat, maar die conclusie trekt Ibn Taymiyya niet. Ibn Taymiyya concludeert daarentegen dat wie, zoals de mongolenvorsten, de sharia niet oplegt aan zijn onderdanen, nog erger en nog gevaarlijker is dan de kharidjieten, en naar voorbeeld van wat de gezellen van de profeet, te beginnen met Ali b. Abu Talib, gedaan hebben, bestreden en beoorloogd moeten worden2.


Het tweede probleem dat Ibn Taymiyya heeft, is dat ook zijn mamlukse meesters in Egypte en Syrië niet altijd even precies de sharia toepasten. Maar, meent Ibn Taymiyya, dat wordt ruimschoots goed gemaakt door de vrome ijver waarmee ze tegen afvallige moslims als de mongolen van Ghazan oorlog hebben gevoerd. Deze redenering doet enigszins denken aan de opvattingen van bepaalde Al-Qa'ida-activisten, voor zo ver die tenminste bekend zijn. Levenswandel en baarddracht van deze activisten is weliswaar niet altijd geheel in overeenstemming met wat de traditionele regels van de islam voorschrijven, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door hun ijver in de strijd tegen de door hen geïdentificeerde vermeende vijanden van de islam en de moslims.


Hoe het ook zij, de theologie van het verketterd zijn van de heerser, de takfir al-hakim, en de godsdienstige plicht tot het beoorlogen van zulke als kafir beschouwde heersers, ook al denken zulke heersers zelf dat ze moslim zijn, is door Ibn Taymiyya tot een respectabele en algemeen bekende theologie gekneed, die uiteraard ook is opgehangen aan koranverzen, te weten Koran 2:85, “Gelooft ge dan in een deel van de schrift, en zijt ge ongelovig aan een ander deel?”, en Koran 5:44: “Wie niet bestieren volgens wat God heeft neergezonden -- die zijn de ongelovigen”. Onder meer de moordenaars van Sadat in 1981 hebben deze redenering gebruikt om hun moord op Sadat te rechtvaardigen3.


Het zou goed zijn te weten wat Ghazan van Ibn Taymiyya en diens theorieën gedacht heeft. Ibn Taymiyya zelf levert over4 dat de belangrijkste intellectueel in de entourage van Ghazan, een zekere Rashid ad-Din, een beroemd historicus die in het Perzisch schreef, zich tegen de propaganda van Ibn Taymiyya verweerde door te wijzen op Koran 109:6: “u heeft uw godsdienst, en ik heb mijn godsdienst”, een koranpassage die inderdaad makkelijk begrepen kan worden als een cosmopolitische oproep tot wederzijdse religieuze tolerantie, en die dateert uit de Mekkaanse periode van Mohammed, de periode waarin Mohammed en de moslims nog geen politieke macht bezaten.


Er is een verslag van een al dan niet legendarische ontmoeting tussen Koning Ghazan en Ibn Taymiyya5. Dat verslag, bedoeld om Ibn Taymiyya te verheerlijken, is, met gebruikmaking van oudere bronnen, pas in de 17de eeuw op papier gezet, en dus misschien niet zo betrouwbaar als wel wenselijk is. Volgens dit verslag gaat Ibn Taymiyya bij de koning op audiëntie, geeft hem een grote mond en schreeuwt zelfs tegen hem -- maar de koning laat zich niet intimideren, wordt niet boos, reageert vriendelijk, klopt hem goeiig op de elleboog, luistert rustig naar hem, en gedraagt zich geheel en al als een ideale moderne politicus die op campagne is en die onverwacht oog in oog is komen te staan met een dolgedraaide querulant. Omdat dit rapport over Koning Ghazan zo totaal niet past bij de algemene strekking van het boek waarin het is opgenomen, vind ik het verleidelijk te denken dat het historisch zou kunnen zijn. Maar ook dit verslag laat ons uiteraard niet weten wat koning Ghazan van Ibn Taymiyya gedacht heeft.


In de ogen van zijn tijd- en geloofsgenoten was Ibn Taymiyya, hoe kan het anders, niet onomstreden, en sommigen moeten hem een wel heel excentriek denker gevonden hebben, getuige een uitspraak over hem van een van zijn tijdgenoten: lahu shay'un fi aqlihi, “er is iets mis met zijn brein”6. Dergelijke kritische commentaren worden ook wel vernomen over de man die de volgende stap in de ontwikkeling van de radicale islamitische ideologie heeft gezet, Mohammed b. Abd al-Wahhab7, een tijdgenoot van Bach en Mozart. De controverse over Mohammed b. Abd al-Wahhab (1703-1792) was zo heftig dat zelfs zijn eigen broer Sulayman een pamflet tegen hem heeft geschreven. Een dergelijk theologisch dispuut tussen broers is voor zo ver ik weet een unicum in de geschiedenis van de islam die toch bol staat van debat en polemiek.


Het is voorstelbaar dat de moslimse heersers die door de theologie van Ibn Taymiyya tot niet-moslims werden verklaard, daar hun schouders over hebben opgehaald. Uiteindelijk ging het in de takfir-theologie van Ibn Taymiyya over vorsten, over heersers die weten dat hun beroepskeuze het risiko van impopulariteit met zich mee brengt. Bovendien was de takfir-theologie een oorlogstheologie die deel uitmaakte van een specifiek militair conflict. De Wahhabieten daarentegen, in het midden van de achttiende eeuw, moeten hun tijdgenoten in eerste instantie totaal verbijsterd hebben. De nieuwe stap die de Wahhabieten hebben gezet in de ontwikkeling van de radicale islamitische ideologie is dat zij niet alleen hier en daar een vorst of heerser wegens zijn on-islamitische wetgeving tot ketter en afvallige verklaarden, maar dat zij iedere gewone moslim die hun acties en aspiraties niet steunt, tot kafir verklaren. En dus, voor zo ver de krachtsverhoudingen dat toestonden, begeerden iedere gewone moslim te beroven dan wel te doden vanwege zijn vermeende uittreding uit de islam.


Ik begrijp eerlijk gezegd heel goed dat moslims er soms moeite mee hebben dat godsdiensthistorici zo nu en dan zich veroorloven om op licht ironische toon over de islam te spreken, precies zoals godsdiensthistorici ook op licht ironische toon gewoon zijn over andere godsdiensten te spreken. Maar wat ik niet goed begrijpen kan is dat moslims zo weinig moeite hebben met de verkettering, bedreiging en vernedering die hen van Wahhabietische zijde ten deel valt. Het zou toch te verwachten zijn dat wie de keuze krijgt voorgelegd of hij het slachtoffer zal gaan worden van een ironische bespreking of van een gewelddadige roofoverval, toch haast voor de ironie zal kiezen, en niet voor roofmoord. Maar dat valt kennelijk nog tegen. De publieke boosheid op godsdienstwetenschappers en oriëntalisten die nooit een druppel bloed hebben vergoten is vele malen groter dan de publieke moslimse boosheid op de Wahhabieten, die in woord en daad duizendtallen van moslims te grazen hebben genomen. Hoe het ook zij, na de takfir al-hakim, het tot kafir bestempelen van alleen de heerser zoals Ibn Taymiyya dat deed, introduceren de Wahhabieten zo'n vijfhonderd jaar later de theorie van de takfir al-gumhur, het tot kafir bestempelen van het brede publiek, met andere woorden van simpelweg alle moslims.


In 1740 weet Mohammad b. Abd al-Wahhab een pact te sluiten met de heerser van Uyayna, een plek in het Noorden van het Arabische schiereiland. Muhammad b. Abd al-Wahhab hakt daar bomen om omdat die door de dorpsbewoners verafgood zouden worden, en hij vernielt de tombe van Zayd b. al-Khattab, broer van Omar b. al-Khattab, de tweede chalief. Deze Zayd was gesneuveld in de slag bij Yamama tegen de valse profeet Musaylima. Deze oude tombe werd vernield omdat de traditionele verering die deze tombe al eeuwen ten deel was gevallen, naar het gevoelen van Mohammed b. Abd al-Wahhab afdeed aan de unieke majesteit van God. Ook stenigt Mohammed b. Abd al-Wahhab een overspelige vrouw zonder dat vier getuigen ten overstaan van een rechter een verklaringen over haar gedrag hadden afgelegd zoals de islamitische wet dat verlangt. Deze laatste vrijheid meende Mohammed b. Abd al-Wahhab te kunnen nemen omdat de vrouw haar ontucht had bekend. Hierna wordt hij er door zijn beschermer toch maar uitgegooid. Desalniettemin, in 1744 weet hij zich in Diriyya te vestigen, waar hij weer een pact weet te sluiten met een plaatselijke heerser, een zekere Muhammad b. Saoed, voorvader van de huidige Saoedische koninklijke familie. Aanvankelijk was de Saoedische heerser nog bezorgd dat Mohammed b. Abd al-Wahhab hem zou beletten een jaarlijkse tribuut van de bewoners van al-Diriyya te heffen. Zo'n jaarlijks tribuut is immers in strijd met het belastingrecht van de sharia. Mohammed b. Abd al-Wahhab weet hem er evenwel van te overtuigen dat het jaarlijkse tribuut van Diriyya kinderspel is vergeleken bij de buit die er te behalen zal zijn in de komende jihad.


Jihad? Oorlog tegen niet-moslims? Waren die er dan nog op het Arabisch schiereiland? Terwijl zowel van Mohammed, de Profeet van de islam, als van Kalief Umar, dus al uit de eerste helft van de zevende eeuw AD, tientallen uitspraken worden overgeleverd waarbij niet-moslims verboden wordt in Arabië te verblijven? Waren de in die uitspraken vervatte opdrachten van Mohammed en Umar twaalf eeuwen lang veronachtzaamd? Wel volgens de Wahhabieten, die de autochtone bewoners van het Arabisch schiereiland tot niet-moslim verklaarden en hun bezittingen als wettige buit in een jihad-oorlog beschouwden. De Wahhabi-Saoedi coalitie heeft in de achttiende en negentiende eeuw met een beroep op deze opvattingen een oorlog tegen de islam gevoerd, of in ieder geval tegen de moslims, op een manier waar hedendaagse krijgsheren nog wat van kunnen leren.


In 1802 vernielden de Wahhabieten de tombe van Husayn in Kerbela, de heilige stad in Irak van de Shi’ieten. Er wordt een slachting aangericht onder de mannelijke bewoners, de vrouwen en kinderen worden als buit meegenomen. In 1803 hetzelfde lied in Taif, waar graven van de vroegste moslims, de intimi van de Profeet Mohammed, worden vernietigd. Uiteraard worden er ook boeken verbrand. In 1804 en 1806 ondergaan Medina, Mekka, en Jedda hetzelfde lot. Raids elders in het Midden-Oosten volgen, van Aleppo tot aan de Perzische Golf en tot aan de Indische oceaan. De Ottomanen in Constantinopel, tot wier rijk het theater toebehoort waar deze opwinding plaats vindt, vragen dan ook de Egyptische heerser Mohammed Ali aan dit gedoe een einde te maken. De Egyptenaren verslaan de Saoedi-Wahhabi’s inderdaad, in 1818, en hun leider wordt naar Constantinopel getransporteerd en aldaar onthoofd.


Vooral Soefi’s en Shi’ieten hebben nog meer dan andere moslims te lijden gehad van de Wahhabietische daden van geweld. In het bijzonder het populaire boekje “Waarom het goed is zegeningen over de Profeet Mohammed uit te spreken”, als ik op deze manier de titel van het boekje Dala’il al-Khayrat vrij en kort mag vertalen, is het object van de Wahhabietische agressie. Over dit door de traditionele Westerse islamwetenschap veronachtzaamde gebeden-boekje, afkomstig uit het 15de eeuwse Marokko, heeft Jan-Just Witkam uit Leiden kortgeleden een verhelderende studie gepubliceerd die de eerdere veronachtzaming grotendeels goed maakt8. Niet alleen al-Jazuli’s Dala’il was trouwens fout volgens de ideologie van de Wahhabieten. Ook de traditionele islamitische rozenkrans, de sibha, en de viering van de geboortedag van de profeet konden niet door de beugel.


Het Wahhabietische Saoedische rijk herstelt zich later in de negentiende eeuw enigszins van de nederlaag tegen de Ottomanen en de Egyptenaren. In de twintigste eeuw wordt er in dit rijk olie ontdekt. De regering van de Verenigde Staten van Amerika sluit niet lang daarna een bondgenootschap met de Saoedische heersersfamilie. Zonder olie en zonder Amerika hadden we waarschijnlijk al bijna een eeuw niets meer van de Wahhabieten of de familie Saoed vernomen. Dat de Saoedische machthebbers steun zochten bij de Amerikanen is niet moeilijk verklaarbaar. Vanaf het begin van de twintigste eeuw begonnen de mogelijkheden om zich te verrijken door jihad immers steeds verder af te nemen. Dus hadden de Saoedische heersers een nieuwe bron van inkomsten nodig. Dat werd Amerika dat graag bereid was om voor de geleverde olie te betalen.


De bijdrage van de Wahhabieten aan de hedendaagse radicale islamitische ideologie is het idee dat gewone moslimse gemeenschappen, die onder leiding van bevoegde hoogopgeleide imams en mufti’s staan, en die de eeuwenoude, door generaties geheiligde praktijken volgen, desondanks toch afvallige niet-moslims kunnen blijken te zijn, die gedood dan wel beroofd moeten worden. Zonder enige consideratie hebben Wahhabietische activisten dan ook overal ter wereld plaatselijke vormen van islam de kop ingedrukt, en in sommige moskeeën, zelfs in Nederland, lopen Wahhabietische activisten rond die met veel energie en hartstocht maar lang niet altijd met open vizier pogingen ondernemen om gelijkschakeling aan de Wahhabietische normen en praktijken te bewerkstelligen. Dat leidt tot veel spanningen en geruzie met de plaatselijke moslims. Wanneer er niet met uit olieverkoop verkregen geld kracht werd bijgezet aan het Wahhabietisch activisme zouden de Wahhabietische ambities al jaren geleden zijn bijgezet in het godsdiensthistorisch rariteitenkabinet.


Hoewel de hedendaagse radicale activisten in hun pamfletten regelmatig uitgebreid Ibn Taymiyya citeren, is er natuurlijk geen sprake van een organisatorische continuïteit tussen Ibn Taymiyya en hedendaagse radicale moslimse bewegingen. Er is pas iets van organisatorische continuïteit ontstaan in de jaren tachtig van de negentiende eeuw. Een zekere Gamal al-Din al-Afghani weet in die jaren in Caïro een groep discipelen om zich heen te verzamelen die hij weet te overtuigen van de noodzaak de oude glorie van de islam te doen herleven. Al-Afghani was, zoals uit zijn vele, in de archieven bewaard gebleven aanvragen voor paspoorten en visa blijkt, een uit Iraans Azerbeidzjan afkomstige Shi’iet9. Hij presenteerde zich aan zijn omgeving evenwel in het algemeen als een uit Afghanistan afkomstige Sunniet, vandaar ook zijn naam, Al-Afghani. Omdat hij Shi’iet was, moet hij goed bekend zijn geweest met de Wahhabietische moordpartijen op Shi’ieten zoals die in Kerbela in 1802. Hij meende ook dat de Ottomaanse sultan-khalief in Constantinopel mogelijk een essentiële rol kon vervullen in de heropleving van de glorie van de islam, en omdat het Ottomaanse bewind de Wahhabieten had laten beoorlogen en hun leiders had laten executeren, speelden de Wahhabieten in de ideologie van Al-Afghani geen rol van enige betekenis.


Al-Afghani zag drie wegen die zouden kunnen leiden tot het herstel van de oude glorie van de islam. De eerste weg was simpel. Wanneer de moslims zelf ook zouden kunnen gaan beschikken over de moderne Westerse technische en militaire vaardigheden waar het aan te wijten was dat zij hun superioriteit hadden verloren, dan zouden de islam en de moslims als vanzelf de hen toekomende plaats in de wereld weer kunnen gaan innemen. Regeringen van islamitische landen dienden daarom te beschikken over sterke moderne legers, die het met succes tegen het Westen en andere vreemde overheersers op konden nemen. Leiders als Nasser en Saddam Hoessein zijn in zekere zin de belichaming van dit streven.


De tweede mogelijkheid die Al-Afghani zijn toehoorders voorhield was ingewikkelder. Indien de moslims zich aan de islam gehouden zouden hebben, zouden ze nimmer hun oude glorie zijn kwijt geraakt. Waar de moslims zich aan vasthielden, was dus kennelijk niet de ware islam. Dus diende die ware islam te worden herontdekt, door herlezing en herinterpretatie van de oude bronnen waar de islam op gebaseerd is: de Koran en de tradities over de Profeet Mohammed. Toepassing van die herontdekte ware islam zou de islam en de moslims als het ware vanzelf de hen toekomende plaats teruggeven. Dit bracht een beweging van herinterpretatie op gang, die vooral op (overigens kleine) groepen intellectuelen aantrekkingskracht wist uit te oefenen. Mensen als de in Nederland woonachtige Egyptenaar Nasr Abu Zayd zijn prominente hedendaagse vertegenwoordigers van deze tweede richting.


De derde weg was de duidelijkste, en die heeft dan ook de meeste aanhang weten te verkrijgen: zoals bekend, zeker binnen de islamitische wereld, zijn de moslims van de zevende tot de zeventiende eeuw wereldwijd superieur geweest. Waardoor zijn de moslims die traditionele superioriteit kwijt geraakt? Dat kon maar één reden voor zijn: doordat ze hun traditionele wetten en voorschriften, neergelegd in hun sharia, veronachtzaamd hebben. Herinvoering en toepassing van deze voorschriften, die uit tientallen handboeken goed bekend zijn, zou de islam en de moslims als het ware vanzelf de hen toekomende plaats in deze wereld teruggeven. Het is deze stroming die, bij gebrek aan een beter woord, als het islamitische ‘fundamentalisme’ bekend is komen te staan.


Hierbij vallen twee dingen op. Al-Afghani's ideologie was in feite een min of meer normale anti-koloniale ideologie die zich richtte tegen de vreemde overheersing door de niet-moslimse buitenlanders die het in de islamitische wereld voor het zeggen hadden gekregen. Moderne mensen, welke ideologie ze zelf ook aanhangen, zullen er weinig moeite mee hebben sympathie op te brengen voor een anti-koloniale ideologie. De problemen ontstaan pas als deze ideologie, na het vertrek van de kolonialisten, zich moeiteloos transformeert, en zich ook tegen de inheemse regimes in de hoofdsteden van de islamitische wereld gaat keren. Deze regimes worden er dan in de stijl van Ibn Taymiyya van beschuldigd niet islamitisch, of niet islamitisch genoeg, van karakter te zijn. Hiermee is er dan een deur geopend die toegang geeft tot een eindeloze reeks interne conflicten. Het islamitische karakter van een islamitisch regime kan immers altijd versterkt worden. Er zullen altijd oppositionele groepen gevonden kunnen worden die het karakter van welk regime dan ook niet islamitisch genoeg zullen vinden, en die bereid zijn voor die overtuiging te sterven – en te moorden.


Het tweede dat opvalt is de vanzelfsprekendheid waarmee Al-Afghani en zijn erfgenamen de islam en de moslims als superieur beschouwen. Het is zoals u weet normaal om de eigen godsdienst als superieur te beschouwen, want wie van mening is dat zijn eigen godsdienst niet superieur is, doet er natuurlijk verstandig aan zo snel mogelijk over te stappen op de godsdienst die dat dan wel is. Maar het is problematisch om te menen dat op grond van die godsdienstige superioriteit de aanhangers van de godsdienst in kwestie zich ook rechten, en vooral voorrechten, ten aanzien van de rest van de mensheid hebben verworven, en dat de aantasting van die verworven rechten een schending van de kosmische wereldorde is. Er is onder veel moslimse ideologen een krachtig gevoel van wat in het Engels wel entitlement heet. Ze menen er eenvoudigweg recht op te hebben mondiaal de eerste plaats te bekleden. Bij de huidige Soennietische Arabieren van Irak, een klein deel van de bevolking, heeft het gevoel dat sinds de val van het regime van Saddam Hoessein in april 2003 hun verworven rechten zijn aangetast, tot absurde consequenties geleid. Deze groep Soennieten meent dat de Arabisch-Soennitische heerschappij over Irak deel uit maakt van de kosmische orde, en dat de beschikking over de rijkdommen van het land exclusief aan hen toebehoort. Wanneer het dreigt anders te zullen gaan uitvallen, blazen ze de boel maar liever op. Aantasting van verworven rechten is natuurlijk nooit populair, want wat voor zin heeft het je in te spannen om een recht te verwerven wanneer dat recht wanneer het eenmaal verworven is weer kan worden aangetast. Maar hoe het ook zij, bij de moslimse gramschap jegens het Westen speelt boosheid om aantasting van het verworven recht op mondiale superioriteit een grote rol, natuurlijk niet op de kinderachtige manier waarop dat bij de Soennieten in Irak het geval is, maar toch.


Al-Afghani is er goed in geslaagd school te maken. Een van zijn discipelen, Mohammed Abduh, zet zich vooral in voor herinterpretatie en herdoordenking van de islamitische traditie in de ruimste zin van het woord. In de twintiger jaren van de twintigste eeuw wordt Ibn Taymiyya herontdekt door een andere vertegenwoordiger van Al-Afghani’s denkrichting, een zekere Rashid Rida. Wanneer Ataturk in 1924 het kalifaat afschaft, ziet Rashid Rida in de Wahhabietische Saoedische heersers een mogelijkheid tot herstel van het Kalifaat. Zowel de Ibn Taymiyya's takfir van een heerser die zichzelf als moslim beschouwt, als de Wahhabietische takfir van het brede publiek in een maatschappij die zichzelf als vanzelfsprekend als islamitisch beschouwt, hebben nu hun intrede gedaan in de ideologische discussies binnen de moderne islam.


De vlag wordt in de jaren dertig overgenomen door een zekere Hasan al-Banna, die tot het inzicht komt dat alleen een gedisciplineerde massa-organisatie er in kan slagen de oude glorie van de islam te herstellen. Hij richt zo'n organisatie op, de befaamde Moslimse Broederschap. De snelheid van de groei van deze organisatie in de dertiger en veertiger jaren, ongeveer een verdubbeling per jaar, is voor een godsdienstige beweging uitzonderlijk. Deze snelle groei roept ook problemen op, die Hasan al-Banna tracht op te lossen door de beweging te reorganiseren in cellen die “families”, usar, genoemd gaan worden. De centrale leiding raakt al spoedig het contact met sommige cellen kwijt. Een aantal cellen radicaliseert, en gaat over tot het gebruik van geweld tegen ieder die tegen hen is of hen niet steunt. Hasan al-Banna wordt aan de vooravond van de staatsgreep van Nasser en Naguib vermoord, vermoedelijk in opdracht van de toenmalige Egyptische regering.


Wanneer het regime van Nasser eenmaal stevig in het zadel zit, breekt er een machtsconflict met de Moslimse Broeders los. De Moslimse Broeders weten velen er van te overtuigen dat zonder toepassing van de sharia de maatschappij en de regering nog steeds on-islamitisch zijn, met alle consequenties die dat met zich meebrengt. Onder invloed van de ideologie zoals die met name in de veelgelezen boeken van de Egyptische literator Sayyid Qutb vorm heeft gekregen, barst er in de jaren zestig van de twintigste eeuw een mini-burgeroorlog los tussen de Moslimse Broeders en de Egyptische regering. De Egyptische regering stelt zich zo nu en dan meedogenloos op, maar staat anderzijds ook toe dat duizenden Broeders naar het buitenland vluchten, met name naar Saoedie-Arabië en Algerije, waar hun ideologie met grote interesse wordt aangehoord. Qutb zelf wordt precies een week na afloop van het tegen hem gevoerde show-proces10 in augustus 1966 opgehangen. Desalniettemin menen, zelfs in deze periode waarin honderden islamitische activisten geëxecuteerd worden, tal van Westerse waarnemers nog steeds dat de rol van de islam in de politiek nu toch wel uitgespeeld is11. Een van de weinigen die daar anders over denkt, is Bernard Lewis12. Het wordt hem nog steeds nagedragen.


Vrijwel in alle islamitische landen zien we nu radicale organisaties en mini-organisaties ontstaan die te vuur en te zwaard, vaak ten koste van grote offers, tegen de regeringen in de hoofdsteden ten strijde trekken. Sommige van deze bewegingen vervallen tot primitieve rebellie, en verliezen het contact met de politieke realiteit volledig. Dat maakt hun werfkracht in de ogen van degenen die mogelijkerwijs willen toetreden er niet minder op. De manier waarop de regeringen deze organisaties bestrijden, is even onzorgvuldig als krachtig. Vanaf de jaren zestig tot aan de jaren negentig worden er duizenden op verdenking van islamitisch radicalisme opgepakt, en voor zo ver deze duizenden bij hun arrestatie nog niet deel uitmaakten van deze bewegingen, doen ze dat wel als ze weer vrijkomen na een verblijf van maanden, of soms ook jaren, in de strafkampen. De agenda’s van deze radicale organisaties, om niet te zeggen ‘werkgroepen’, zijn strikt locaal en provinciaal, en zijn op het declaratieve niveau vooral gericht op invoering van de sharia. Amerika, het Westen, de joden en Israël spelen nog nauwelijks een rol.


Ondanks de enorme offers die de de leden van de extreem-radicalen gebracht hebben, heeft het allemaal tot niets geleid13. Behalve in Iran is er geen enkel regime in geen enkele hoofdstad van de islamitische wereld door de fundamentalisten ten val gebracht. Niet alleen brengt dit waarnemers tot de conclusie dat deze bewegingen aan het mislukken zijn, of misschien zelfs wel al mislukt zijn14. Ook onder de aanhang van deze groeperingen ontstaat een steeds krachtiger gevoel van malaise en machteloosheid. Alleen in de strijd tegen de Sovjet-Unie wordt een spectaculair en goed zichtbaar succes geboekt: het lukt internationale brigades van islamitische guerrilla-strijders, met miljarden dollars steun uit Amerika, om in 1989 in Afghanistan het pro-Sovjet-bewind in Kabul ten val te brengen15. In termen van de Koude Oorlog is dit een enorme triomf.


Het is niet alleen de oorlog in Afghanistan die deze beweging internationaliseert. Het idee begint nu post te vatten dat de strijd tegen de regeringen in de hoofdsteden van de Arabisch-islamitische wereld is mislukt doordat Amerika de regeringen in deze hoofdsteden overeind houdt. Het slagen van de Islamitische Revolutie in Teheran in 1979 heeft bijgedragen aan het ontstaan van deze indruk doordat de Shah pas valt als Amerika hem op het kritieke moment niet steunt. Kennelijk kunnen de heidense regimes in de landen van de islam zich alleen handhaven met Amerikaanse steun. Tot nu toe, zo lijkt het wel, hebben de radicale bewegingen dan ook slechts tegen marionetten gestreden. Nu wordt het tijd om tegen de marionettenspeler op te treden. Het algemene anti-Amerikanisme dat tijdens de Koude Oorlog in de Arabische wereld is ontstaan, in de jaren dat de Sovjet-Unie de regimes van Caïro, Damascus en Bagdad steunde, past nu ineens moeiteloos in de religieuze radicale ideologie. De islam, zo menen de radicalen in de jaren negentig, heeft een einde weten te maken aan het communisme, en nu gaat het kapitalisme voor de bijl. De weg ligt open voor een triomf van de islam, of althans zo zien de radicalen het. Het spreekt vanzelf dat dit optimisme ernstig is verstoord door de omverwerping van het Taliban-regime in Afghanistan en de ineenstorting van het bewind van de Ba'at-partij in Irak.


Het ziet er achteraf gezien natuurlijk naar uit dat de groei van de radicale ideologie min of meer een noodzakelijke ontwikkeling is geweest. Eerst, rond 1300, de takfir ten opzichte van een moslimse vorst, dan rond 1800 de takfir van een gewone moslimse bevolking, daarna de strijd tegen de regeringen in de hoofdsteden van de islamitische wereld die de sharia niet willen toepassen, daarna de strijd tegen de marionettenspelers in Amerika, wat weer wonderwel aansluit bij het politiek correcte anti-Amerikanisme dat de Arabische wereld uit de Koude Oorlog heeft geërfd.


Toch is deze reeks van lagen in de huidige radicale ideologie niet even onvermijdelijk en voor de hand liggend als de laagjes die nodig zijn om Lasagne, Borek of spekkoek te vervaardigen. De wordingsgeschiedenis van deze ideologie is natuurlijk niet los te zien van de sociaal-economische en politieke omstandigheden, maar het succes van de ideologie is toch wel allereerst het gevolg van de noeste arbeid van ongewoon effectieve predikers en propagandisten als Al-Afghani, Banna, Qutb en Osama ben Laden. De laatste is trouwens in Medina student geweest bij Mohammed Qutb, een broer van Sayyid Qutb16.


Ben Laden's prestige is sinds 11 september uiteraard enorm, en zijn plaats in de geschiedenis verzekerd. Maar langdurig stilzwijgen van Ben Laden, nu er antwoorden gegeven moeten worden op de Iraakse en Afghaanse teleurstellingen, zal door zijn aanhangers als teleurstellend ervaren worden. Mocht hij gesneuveld zijn, is ook dat een teleurstelling die zijn ideologie minder aantrekkelijk zal maken -- tenzij er een nieuwe effectieve verkondiger van deze ideologie opstaat. Zo'n nieuwe verkondiger kan de ideologie op korte termijn een nieuwe en onvoorspelbare draai geven maar het is even goed mogelijk dat de ideologie zijn brede aantrekkingskracht gaat verliezen wanneer het Westen sterker zal blijken te zijn.


Wat ons het meeste dwarszit in dit conflict tussen de moderniteit en een onduidelijke en half-anonieme groep van activisten die zich beroept op de islam, is de bereidheid van vooral jongeren om voor deze ideologie vrijwillig te sneuvelen. Nu is zelfmoord onder jongeren is helaas niet zo ongewoon als vaak wel gedacht wordt, en er is een duidelijk verband tussen de zelfmoordcijfers en de gewelddadigheid elders in dezelfde maatschappij17. Zeker wanneer er een interessante ideologie wordt aangeboden die zelfmoord rechtvaardigt en aanmoedigt, kunnen de gevolgen ernstig zijn. Vallen zelfmoordcijfers onder jongeren in de islamitische wereld, de zelfmoordmartelaren meegerekend, niet toch nog lager uit dan in vreedzame landen met berucht hoge zelfmoordcijfers als Hongarije en Finland het geval is? Het verdriet me dat ik u het antwoord op die vraag schuldig moet blijven, maar er zijn zo veel maatschappij-wetenschappers met de studie van de moderne islam bezig dat een bevoegd antwoord op deze vraag niet lang op zich zal laten hoeven wachten.


De geschriften van hedendaagse islamitische denkers zijn vaak moeilijk plaatsbaar, of zelfs geheel onbegrijpelijk, voor wie niet vertrouwd is met de takfir-theologie. Het spreekt immers vanzelf dat de hedendaagse islamitische denkers, van welke modaliteit ook, proberen een antwoord te geven op de vragen die de radicale moslims hebben opgeworpen. De radicalen zijn degenen die het debat beheersen, zij zijn degenen die de agenda's van de intellectuele discussie bepalen. Ook de academische denkers in de islamitische wereld gunnen zich geen rust zonder een gedachtengoed ontwikkeld te hebben dat naar hun eigen gevoelen met de takfir-theologie wedijveren kan. Eigenlijk zou dat geen verbazing mogen wekken. Ook de agenda van een beroemde Westerse denker als Karl Popper werd door de actualiteit van de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog bepaald, terwijl hij toch publiceerde over Plato en de pre-Socratici, Hegel en Marx, kennistheorie en staatsleer.


Het is misschien geen opbeurende gedachte, maar de centrale vraag die de radicale moslims ons voorhouden, luidt, van alle plaatselijke en religieuze specifiekheid ontdaan: "Hoe ver moet een moderne staat gaan in het opleggen van het goede?". Die vraag, dames en heren, zie Postbus 51 en de recente anti-meerook-wetgeving, is ook in de vrije wereld nog niet naar behoren beantwoord.





Dames en Heren: niet alleen de islamitische godsdienst maar ook de academische bestudering van de islam zijn in politiek vaarwater beland. Er is niets verkeerd aan politiek, aan godsdienst of aan wetenschap, maar de wonderlijke cocktail van godsdienst, wetenschap en politiek die in Nederland maar al te vaak wordt opgediend als was het een voor een ieder heilzame macrobiotische gezondheidsdrank is niet ieders kopje thee, en zeker het mijne niet. Ik ben er verguld mee hier in Utrecht bij de Opleiding Arabisch, Nieuw-Perzisch en Turks als bijzonder hoogleraar via de bestudering van het hedendaagse islamitische denken te mogen bijdragen aan het uit elkaar houden van godsdienst, wetenschap en politiek, drie goede zaken die evenwel zoals de ervaring heeft uitgewezen in combinatie een giftig mengsel kunnen opleveren. Ik dank het bestuur en het curatorium van de Houtsma Stichting, in het bijzonder Fred de Jong, dan ook voor het in mij gestelde vertrouwen.


Graag wil ik enkele van mijn belangrijkste leermeesters danken voor hun inspanningen te mijnen behoeve. Allereerst de Neerlandicus Simon van Lienden, die mij in intellectueel opzicht gevormd heeft, en Hans Rodrigues Pereira, die mij in de jaren zestig met eindeloos geduld heeft leren begrijpen hoe traditionele joodse geleerden als Rashi tot hun redeneringen en uitspraken komen. Pas na verloop van tijd ben ik mij bewust geworden hoeveel ik aan hen beiden verschuldigd ben en blijf.


Het is niet verstandig om op dit moment ook alle Arabische geleerden, leermeesters of vrienden met naam en toenaam te noemen die hun vrolijke kijk op de Ceausescu's van het Midden-Oosten met mij hebben willen delen maar misschien kan ik een uitzondering maken voor Asad Jaber. Het spreekt vanzelf dat ik hen allen dankbaar ben.


Ook de uitgevers en redacteuren die genoeg vertrouwen in mij hebben gehad, en hoop ik nog steeds hebben, om mijn boeken en stukjes voor eigen rekening en risico uit te geven, ben ik erkentelijk. Veel van wat er goed is aan mijn werk is trouwens te danken aan de wijze aanmoedigingen van Bert Vuijsje.


Op dit moment mag ook Jan Brugman niet ongenoemd blijven. De generatie van Arabisten waar ik toe behoor staat bij hem in het krijt omdat hij ons er van heeft weten te overtuigen dat voor een hedendaags Arabist het beheersen van alfabet en grammatica en het lezen van zo nu en dan een stukje Arabisch niet voldoende is, en dat Arabische boeken gewoon als boeken gelezen moeten en kunnen worden, precies zo als boeken in andere talen.


Ik stel de vriendelijkheid waarmee de staf van de Utrechtse opleiding Arabisch, Nieuw-Perzisch en Turks mij in hun midden heeft opgenomen op hoge prijs. Het is mij een grote eer bij uw gezelschap te mogen horen dat wijd en zijd bekend staat vanwege coherent en relevant onderzoek. Ik hoor het altijd graag wanneer sommigen uwer in de universitaire wandelgangen voor vakidioot worden uitgemaakt, en hoop dat door mijn associatie met u ik nog eens in dezelfde termen beschimpt zal mogen worden.


Lieve familie, oude vrienden, oude vijanden, kennissen en collega's, vooral natuurlijk uit Leiden, uw komst naar deze voor mij zo bijzondere gelegenheid stel ik op hoge prijs.


Dames en heren studenten, het is eigenlijk voor u dat ik hier ben. Ik hoop iets voor u te kunnen betekenen, maar ik moet toegeven dat van de collegereeks die we achter ons hebben vooral ik iets geleerd heb. Uw vragen en opmerkingen vond ik nu en dan behoorlijk raak. Ik hoop dat we zo door kunnen gaan.


Ik heb gezegd.











Noten


(HELAAS – anders dan in het origineel – VOORLOPIG NOG ZONDER DE GEBRUIKELIJKE DIAKRITISCHE TEKENS)





1 Zie bijvoorbeeld ‘Ghazan’, in: The Encyclopaedia of Islam, New Edition, II, 1043.


2 Magmuuعat al-Fataawaa … li- ... Ibn Taymiyyah, ed. Farag Allaah Zakii al-Kurdii, Cairo (MaTb. Kurdistaan al-عIlmiyya, 1329/1922, iv, pp. 281, 288, 293, 299; Magmuuع Fataawaa … li- ... Ibn Taymiyyah, ed. عAr. b. Muh. Qaasim al-عAaSimii, n.p., n.d., xxviii, 512; Ibn Taymiyyah, Al-Siyaasa al-Sharعiyya, ed. Cairo (Al-Shaعb) 1971, pp. 146-48.


3 J.J.G. Jansen, The Neglected Duty: The Creed of Sadat’s Assassins, New York 1986.


4 Magmuuعat al-Fataawaa … li- ... Ibn Taymiyyah, 1329/1922, iv, pp. 288-89.


5 Kitaab al-Kawaakib al-Durriyya fii Manaaqib al-Imaam … Ibn Taymiyyah, li-’l-Imaam al-Shaykh Marعii Yuusuf al-Karmii, p. 162, vgl. GAL G II 369 & S II 497, 20.


6 Zie Donald P. Little, ‘Did Ibn Taymiyya Have a Screw Loose?’, in: SI xli (1975), 93-111.


7 Zie bijvoorbeeld Hamid Algar, Wahhabism: A Critical Essay, Oneonta NY 13820 (Islamic Publications International) 2002, dat ook de bibliografie van de primaire bronnen geeft.


8 Jan Just Witkam, Vroomheid en Activisme in een Islamitische Gebedenboek: De Geschiedenis van de Dala’il al-Khayrat van al-Gazuli, Leiden 2002.


9 Nikki R. Keddie, Sayyid Jamal al-Din “al-Afghani”: A Political Biography, Los Angeles 1972.


10 SalaaH عAbd al-FattaaH al-Khaalidii, Sayyid QuTb: Min al-Miilaad ilaa ’l-Istishhaad, Damascus/Beiroet/Jedda 1991; Shawkat at-tuunii, MuHaakamaat al-Digwii, Cairo 1975.


11 Zie bijvoorbeeld de normaal goed ingelichte Arnold Hottinger, Fellachen und Funktionäre: Entwicklungen im Nahen Osten, München 1967, die later dit standpunt uiteraard verlaten heeft.


12 Bernard Lewis, ‘The Return of Islam’, in: Commentary, vl. 61, 1, January 1976, pp. 39-49.


13 Zie bijvoorbeeld عAbd al-RaHmaan Abuu al-Khayr, Dhikrayaatii, Koeweit 1980.


14 Bijvoorbeeld Olivier Roy, L’échec de l’Islam politique, Parijs 1992.


15 John Cooley, Unholy Wars: Afghanistan, America and International Terrorism, With a Foreword by Edward W. Said, Londen 2002.


16 Zie bijvoorbeeld Peter L. Bergen, Holy War Inc.: Inside the Secret World of Osama ben Laden, Londen 2001, p. 51.


17 Een recent kort overzicht van enkele relevante studies over jeugdzelfmoord is te vinden in Jessica Stern, Terror in the Name of God: Why Religious Militants Kill, New York 2003, p. 312-13.

De Vier Ruiters van Openbaring
Four Horsemen
Deze vier Geesten die patrouilleren in de aarde kan nu worden gezien!
Deze profetie waarschuwt voor een schokkend gewelddadige Clash of Civilizations .
Zij zijn de eerste vier zegels van de Zeven Zegels in Openbaring .
En ze worden losgelaten voor deze laatste dagen !
Wie zijn de vier ruiters ?
Katholicisme. Communisme . Kapitalisme . Islam .
Het staat in de Bijbel! Twijfel er niet aan totdat je dit hele artikel te lezen ! Door Ken Raggio


( LET OP: . . Ik schreef de eerste versie van dit artikel over de vier ruiters in 1998 , voordat ik de betekenis van de vierde speler begrepen volledig Het is helemaal geweldig voor mij hoe het nu nauwkeuriger dan vervolgens KR )
Twee keer in de Bijbel , is een belangrijke profetie geschreven omtrent vier ruiters : . In Zacharia 6 en in Openbaring 6 Hier is de exacte woordenstroom uit Zacharia 6:1-8 .


En ik draaide , en hief mijn ogen op , en zag , en ziet, er kwam vier wagens uit van tussen twee bergen ; en de bergen waren bergen van koper .

In de eerste wagen waren rode paarden ; en in de tweede wagen zwarte paarden ;

En aan den derden wagen witte paarden ; en in de vierde wagen hagelvlakkig en baai paarden .

En ik antwoordde en zeide tot de engel die met mij sprak: Wat zijn deze, mijn Heere ?

En de engel antwoordde en zeide tot mij:

Dit zijn de vier winden des hemels ,
uitgaande van daar zij stonden voor den Heere der ganse aarde .


De zwarte paarden, die daarin weer zijn gaan in het Noorderland ; en de witte gaan uit, dezelve achterna ; en de hagelvlakkig uitgaan naar het Zuiderland .

En de baai gingen uit , en zochten te gaan dat ze kunnen lopen heen en weer door de aarde , en hij zeide : Gaat dus , lopen heen en weer door de aarde . Dus liepen ze heen en weer door de aarde .

Hij riep mij , en sprak tot mij , zeggende: Zie , deze, die zijn naar het Noorderland , hebben Mijn Geest doen rusten in het Noorderland .




We hoeven niet af te vragen wat deze vier ruiters vertegenwoordigen ,
omdat de verzen vertellen ons duidelijk .
Ze zijn VIER geesten die de aarde doorkruisen .


We zullen kijken naar meer detail in een moment . Laten we eerst eens lezen de vergelijkbare verzen in het boek Openbaring 6:1-8 :



En ik zag, toen het Lam opende een van de zegels , en ik hoorde , als het ware het geluid van de donder , een van de vier dieren zeggen: Kom en zie .

En ik zag , en zie, een wit paard, en die daarop zat, had een boog ; en is een kroon gegeven tot hem : en hij ging uit overwinnende , en conquer.And toen hij het ​​tweede zegel geopend had , hoorde ik het tweede dier zeggen: Kom en see.And er ander paard ging uit , dat rood was en macht werd gegeven aan hem , die daarop zat vrede te nemen van de aarde , en dat zij elkander zouden doden en er werd hem een grote sword.And toen hij het ​​derde zegel geopend had , hoorde ik het derde dier zeggen: Kom en zien . En ik zag , en zie, een zwart paard ; en die daarop zat , had een weegschaal in zijn hand.

En ik hoorde een stem in het midden van de vier dieren zeggen: Een maat tarwe voor een penning , en drie maatjes gerst voor een penning ; en beschadig de olie en de wijn.

En toen Het het vierde zegel geopend had , hoorde ik de stem van het vierde dier zeggen: Kom en zie .

En ik zag, en ziet, een vaal paard, en zijn naam die daarop zat, was de dood en de hel volgde hem na . En hun werd macht gegeven over het vierde deel der aarde om te doden, met zwaard , en met honger , en met den dood , en door de wilde beesten der aarde.


Wie zijn de vier ruiters ? Laten we ze identificeren en definiëren zo veel betekenis als we kunnen ontdekken .

De New American Standard Version van de Bijbel geeft een zeer interessante vertaling van vers 7 .


"Toen de sterken uitging,
ze stonden te popelen om naar de aarde te patrouilleren . "
En Hij zei: " Ga heen, patrouilleren in de aarde . "
Dus patrouilleerden ze de aarde.


De vier Ruiters zijn vier geesten die streven naar de aarde in de laatste dagen te controleren . Deze heersende eindtijd geesten hebben van oudsher boog rivalen , zowel in de filosofie en politiek . Ik wil heel duidelijk hoe deze vier geesten hebben gepatrouilleerd laten zien , en als de vier machtigste geesten op aarde , zelfs domineerden de aarde voor het grootste deel van de moderne tijd .



" Dit zijn de vier winden des hemels ... "
Zacharia 06:05


Four Horsemen
De vier Ruiters

Katholicisme Paus Outdoors
communisme socialisme
kapitalisme Cash
ISLAM Sword Islam



Als je oud genoeg om te onthouden van de Koude Oorlog zijn , weet je dat het bewijs van de vijandschap tussen kapitalisme in het Westen en het communisme in de Sovjet Union.The twee grootste bedreigingen voor de politieke idealen van zowel het kapitalisme of het communisme zijn de twee grootste religies in de wereld - het katholicisme en Islam.RED is gemakkelijk herkenbaar als de kleur van het communisme en socialisme . ( d.w.z. , rood China ) .

Wit is de kleur van de paus van de Rooms-Katholieke Kerk . De paus kledingstuk , paus - mobiel en vliegtuigen zijn allemaal wit . Studenten van het katholicisme in feite verwijzen naar hem als de "White paus , " in tegenstelling tot de generaal van de jezuïeten Superior , die wordt aangeduid als de ' Zwarte Paus . " BLACK - George Bernard Shaw , (1856-1952) , beroemde Ierse toneelschrijver , politiek activist en socialistische werd in Time magazine als volgt geciteerd: "er zijn slechts twee echte vlaggen in de wereld voortaan : . de rode vlag van de Democratische Socialismand de zwarte vlag van het kapitalisme " kijk eerst in het bewijsmateriaal betreffende het communisme en katholicisme.

In zijn tijd , Joseph Stalin geprobeerd om het katholicisme te vernietigen in Rusland . Er zijn duidelijke historische vijandschap tussen atheïstische communisme en katholicisme.

Vijftig jaar geleden zou iedereen in de westerse vrije wereld hebben aangenomen dat het kapitalistische Westen altijd zou hebben de sympathie en medewerking van de Rooms-Katholieke Kerk , die samen kapitalisme en katholicisme zou neerhalen communisme .

berlinwall.jpg ( 108116 bytes ) Sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie , de val van de Berlijnse Muur , en de zogenaamde omverwerping van de communistische bolwerken in Oost-Europese landen , velen hebben geconcludeerd dat het communisme inderdaad heeft geleden een fatale klap .

Democratische hervormingen wereldwijd leiden de toevallige waarnemer om te geloven dat de beschaving is op weg naar een meer Westerse manier van leven.

De wereld media bazuinen zoals " Democratische " oorzaken rechten als mensenrechten , internationale vredesmissies , opheffing van de handelsbelemmeringen , en religieuze oecumene .

Maar de dingen zijn niet zoals ze lijken .

Oude vijanden worden steeds nieuwe vrienden . Oude vrienden worden steeds nieuwe vijanden .

Op dit moment is het erg belangrijk om een ​​nieuwe en zorgvuldige bestudering van de veranderende relaties tussen communisme , katholicisme en het kapitalisme nemen . De veranderingen zijn niet alleen diepgaand, maar ook zeer verontrustend.

The Seattle Times, 4 maart 1992 gemeld dat Michail Gorbatsjov " hulde aan paus Johannes Paulus II voor wat hij de paus beslissende rol in het tot stand brengen van veranderingen in Europa genoemd.

De voormalige Sovjet- president , de eerste Kremlin chief ontmoet te hebben met een paus , zei dat hij en de in Polen geboren Johannes Paulus delen een ' diep gevoel van medeleven en begrip. '

' Wat is er gebeurd in Oost-Europa in de laatste jaren en zou niet mogelijk zijn geweest zonder de aanwezigheid van deze paus , zonder dat de grote rol , ook politieke , dat hij wist hoe om te spelen op het wereldtoneel , " Gorbatsjov schreef .

Tijdens hun eerste ontmoeting in het Vaticaan in december 1989 , Gorbatsjov toegezegd om volledige godsdienstvrijheid toestaan ​​in de Sovjet- Unie , overeengekomen om de diplomatieke banden met het Vaticaan te vestigen en nodigde de paus naar Moskou . De twee mannen elkaar weer in het Vaticaan het volgende jaar. "

Het is moeilijk om in een keer hoe zo'n dramatische verschuiving in het beleid van de atheïstische socialisten in de richting van het rooms-katholicisme kon worden bereikt begrijpen .

Immers , het was Karl Marx , die aanvankelijk verklaarde dat 'religie is de opium van het volk . '

Een snelle surmisal onthult een wederzijdse instemming : " je kras mijn rug en ik zal jou krabben . "

keysofthisblood.gif ( 6906 bytes ) In ruil voor de vrijheid van religieuze expansionisme in de atheïst, socialistische staten , de katholieke kerk in wezen overeen nooit naar het socialisme de kaak te stellen als het kwaad .

Malachi Martin , in zijn boek , " De sleutels van deze Blood , " vertelt het millennium " end-game " dat wordt gespeeld tussen de paus katholicisme , Gorbatsjov leninistische socialisme , en het kapitalistische Westen.

Strange Bedfellows : communisten en katholieken !

Het proces begon rond het einde van de Tweede Wereldoorlog .

De katholieke kerk had aanvankelijk onderschreven Adolf Hitler in Duitsland , om terug te vechten de bolsjewistische communistische revolutie uit Rusland .

Later , toen Hitler duivelse werd , paus Pius XII zou zijn goedkeuring ingetrokken , behalve voor zijn vroegtijdige dood .

Bepaalde radicale katholieken in Europa die pro - communistische al jaren gebruikt de mensen angst voor Hitler om hun zaak te bevorderen.

Deze "christelijke communisten " werd een drijvende kracht in de katholieke kerk .

Zij waren de vroege voorstanders van de moderne " bevrijdingstheologie " - een marxistische revolutionair evangelie dat al heeft opgedaan in de buurt van universele aanvaarding in zowel religieuze en politieke kringen .

Officiële Beleidswijzigingen - Paus Johannes XXIII draaide de getijden

popejohnxxiii.jpg ( 6183 bytes ) Al in april 1963 , Paus Johannes XXIII schreef een bekende document , " Pacem in Terris ', waarin hij openlijk gepleit voor een compromis met het communisme .

De betrekkingen tussen het Vaticaan en de Sovjet-Unie ook verbeterd onherkenbaar .

Overwegende dat de vorige paus , Johannes XXII een verslagen Rusland voor ogen hadden , Johannes XXIII zag het als een nieuw front voor katholieke evangelisatie met de volledige instemming van Moskou .

Uiteindelijk communistische commissarissen en katholieke kardinalen geleerd dat elk hun eigen zaak zou kunnen bevorderen doordat de andere om vrij te opereren .

Als de communisten zou laten de mensen naar de kerk , zou de katholieke kerk te verdedigen , of in ieder geval niet meer afkeuren van de communistische regering .

Als gevolg daarvan , voor de afgelopen veertig jaar , het katholicisme heeft een significante opleving in communistische landen hadden .

Katholieken geloven " Mary " corrigeerde de ' fouten' van het communisme

mary - fatima.gif ( 14553 bytes ) Nu dat katholieken in die landen genieten van nieuwe vrijheden , kan een andere fascinerende element worden waargenomen.

De jaren 1990 ' ineenstorting ' van het Russische communisme gaf veel aanhangers van het rooms-katholicisme een fervent geval van ' Fatima koorts. '

Menigten van katholieke pelgrims hebben zwermden in Fatima , Portugal , waar in 1917 drie kinderen beweerden te hebben gezien van de Heilige Maagd Maria , " Onze Lieve Vrouw van Fatima . "

In Fatima , Mary verluidt vertelde hen dat Rusland ' fouten' in de hele wereld zou verspreiden , maar zou uiteindelijk worden omgezet tot het rooms-katholicisme .

Liefhebbers van de ' Queen of Heaven' geloofde dat Gorbatsjov ' Perestroika ' was het antwoord op hun decennia van het bidden van de rozenkrans voor Rusland ' bekering . ' Paus Johannes Paulus II bezocht Fatima een jaar na de moordaanslag op hem om Maria's ' hulp ' vragen voor de ' onzekere en onstabiele ' situatie in Oost-Europa.

Hij bedankte haar ook voor het opslaan van hem toen kogel een vermeende KGB moordenaar sneed hem in 1981 op de 13 mei -jarig bestaan ​​van de visie van de kinderen.

Hij herinnerde eraan dat op het moment van de aanval : ' Ik voelde uw reddende aanwezigheid naast me . '

Meer recent de paus een bezoek aan Polen en sprak met een menigte van naar schatting een miljoen jongeren die bij Jasna Gora had verzameld .

Met de Zwarte Madonna icoon als achtergrond, onthulde hij zijn doel voor het nieuwe Europa door te vragen dat de jongeren hem helpen ' Europa terug te keren naar zijn christelijke wortels . '

Verschijningen van de " Maagd Maria " , zegt vuur uit de hemel zal vallen . Zal de paus meespelen ?

Mariologie , zoals het genoemd wordt in de Rooms-Katholieke Kerk , is het geloof in en de verering van de Maagd Maria , met gebeden gezegd zijnde aan haar en profetieën van haar ontvangen .

In het hart van alles wordt bevorderd van het Vaticaan is het geloof dat de Geest van Maria , moeder van God , ' is de leidraad van deze monumentale ontwikkelingen.

thunderofjustice.gif ( 9367 bytes ) In een boek genaamd ' The Thunder van Justitie ', geschreven door Ted en Maureen Flynn , en door de prominente Vaticaan insider Malachi Martin doorgestuurd , Mary voorspelt ingrijpende veranderingen op het wereldtoneel binnenkort .

' Onze Lieve Vrouw ' wordt als volgt geciteerd profetisch ( in het eerste hoofdstuk ) ,

" Een straf erger dan de vloed is ongeveer op deze slechte en verdorven mensheid te komen . Vuur zal uit de hemel neerdalen en dit zal een teken zijn dat de rechtvaardigheid van God heeft vanaf nu vast het uur van Zijn grote manifestatie zijn. "

Deze woorden herinneren Openbaring 13:13-14 , waarin wordt verwezen naar de " valse profeet " van de apocalyps :

" En het doet grote tekenen , zodat Hij maakt vuur gekomen uit de hemel op de aarde ten aanschouwen van de mensen , en verleidt degenen, die op de aarde wonen door middel van tekenen, die hem gegeven zijn te doen had in de ogen van het beest ... "

Ten eerste , het Vuur , dan is de Antichrist?

De omringende verzen in Openbaring beschrijven de machtigste religieuze leider in de wereld het uitvoeren van een wonder dat momenteel wordt voorspeld door de " Heilige Maagd " zelf !

De paus bidt dagelijks naar de " Heilige Maagd , " en hij is de belangrijkste verdediger van haar vermeende rol in de verzoening van de wereld om God. Hij heeft gezegd dat Jezus Christus is de Middelaar tussen God en Maria !

Zou hij degene die ook voldoet aan de profetie van vers 15 , door " het geven van leven aan het beeld van het beest" zijn?

Zou de paus eigenlijk introduceren een beeld dat uiteindelijk alles tegengesteld aan wat Jezus Christus voor staat zal vertegenwoordigen - een echte antichrist afbeelding - een beeld dat de echte " beeld van de onzichtbare God " tart - Jezus Christus?

Het 'beeld' van de antichrist zou logisch zijn de afbeelding om de wereld door deze valse profeet, die hen zal bedriegen en verleiden ze weg van een ware geloof in Jezus Christus . De paus heeft al geïntroduceerd dat beeld , en kunt u lezen over het in mijn begeleidend artikel , de afbeelding naar het beest.




Meer Sharing ServicesShare | Deel via FacebookDeel via myspaceShare op googleShare op twitter




Communisme en katholicisme verslinden kapitalisme .

Een laatste opmerking heeft betrekking op de derde macht - Kapitalisme .

Als de alliantie tussen het Vaticaan en het socialisme versterkt diep , het kapitalisme wordt het doelwit van zowel hun inspanningen.

Voorspelbaar , worden de socialistische agenda van de Verenigde Naties en het Vaticaan snel opslokken Washington DC .

Het is steeds duidelijker dat de Verenigde Naties snel in zal slagen overweldigend de Verenigde Staten en hun soevereiniteit , waarmee het de Nikita Chroesjtsjov beruchte bedreiging voor de VS , terwijl hij sloeg zijn bureau met zijn schoen in de Algemene Vergadering , " Wij zullen u begraven ! "

Paus en CastroIs het geen verrassing dat de paus sympathiek tegenover de wil van Fidel Castro heeft gekregen en nooit niet aan das de VS voor de " kloof tussen arm en rijk " ( klassiek socialistisch jargon ) ?

Het kapitalisme is gedoemd te worden opgeslokt in democratisch socialisme .

Zullen we kijken naar het "beest en de valse profeet " scenario van Openbaring ontwikkelen voor onze ogen in de komende dagen ?

Als de paus introduceert een wereldleider die het voornemen heeft om het Midden-Oosten crisis op te lossen , zie toe ! Dat is een perfect scenario uit Openbaring 13 .

We doen er goed aan een oog op het Vaticaan , en de andere aan de oostelijke hemel te houden!

Voor een prikkelende idee hoe het kan ontvouwen , stel ik voor dat u een oogje houden op de verhouding tussen paus Benedictus XVI en de Europese Unie .

Terwijl ik dit schrijf , heeft Tony Blair , een blauw - blooded socialistische , net afgetreden als premier van Groot-Brittannië , heeft een ontmoeting met de paus en kondigde zijn formele bekering tot het rooms-katholicisme , en is gegeven de rol van chief Midden-Oosten onderhandelaar voor het ' Kwartet '. Verenigde Naties Blair mag binnenkort te zien in een prominente rol in de EU ook.

Dit is precies het soort scenario dat de Schrift beschrijft : een Europese leider , door de paus bekrachtigd , het maken van deals met Israël . Dat is precies het soort situatie dat zal inhuldigen de laatste zeven jaren van profetie in de aanloop naar Armageddon en de wederkomst van Jezus Christus naar Jeruzalem om zijn 1000 -jarig rijk op aarde te vestigen . Het heet de " Bevestiging van het Verbond " - een plan van zeven jaar voor de vrede die Israël zal ondertekenen op om met de " Beast " regering van de Antichrist , vrolijk bekrachtigd door de paus .

ONE MORE BELANGRIJK PUNT - Een GROEN PAARD . Groen ?

DE VIERDE HORSE - De " Pale " Paard

Nu, ik wil nog een zeer belangrijk onderdeel van dit onderwerp te pakken - het onderwerp van de VIERDE HORSE - de Pale Horse . Deze is ook geweldig om te geloven op het eerste gezicht , maar neem mijn woord te geloven ; U ziet het bewijs binnenkort te zien!

De vertalers van de originele King James Version van de Bijbel ( 1611 ) gaf ons het woord PALE voor de vierde paard. Laten we eens kijken hoe ze kwam met dat . In de Griekse tekst , het woord " chloros " is aanwezig . " Chloros " betekent GROEN . Het is hetzelfde als gezien in de wereld chlorofyl , de groene kleur van planten . Uiteraard konden de vertalers niet voorstellen dat een groen paard , dus mits het woord " bleke " in plaats . Het Oude Testament verwijzing naar de vierde paard in de KJV zei: " grauw en de baai . " Echter , geen van deze woorden verschijnen in het oud-Hebreeuws . De beste interpretatie is " sterk -gekleurde " paard.

Daarom , als we kijken naar de vierde paard in zowel Zacharia en Openbaring , zien we een "sterke - gekleurde " - " groen " paard.

De universeel herkenbare kleur van de Islam is groen . Kijk naar vrijwel alles wat te maken heeft met de islam , en je zult GROEN zien .

Groen HorseSo , de islam is de groene paard van de dood gezien in Openbaring 06:08 . De profetie er voorzegt islam patrouilleren volledig een vierde van de aarde , nu 1,5 miljard mensen .

Vanwege de groei van de islam en de daaropvolgende bedreigingen zelfs westerse landen als Engeland , Frankrijk en Spanje , anti - Amerikanisme floreert in veel nieuwe plaatsen . De islam is een drijvende kracht in steeds meer landen over de hele wereld, waaronder Saoedi-Arabië , Egypte , Syrië , Iran , Irak , Pakistan , Kashmir , India , Maleisië , Indonesië , Turkije , al de Oostblok landen van Europa , Rusland en vele anderen . Radicaal extremisme over de hele wereld , met inbegrip van cellen in Amerika vormen een toenemende bedreiging van Israël en Amerika's futures .

President Mahmoud Ahmadinejad van Iran , gevoed door zijn extremistische geestelijke adviseur groot-ayatollah Ali Khamenei , heeft herhaaldelijk gezworen Iran en de islam aan de dood en de vernietiging van Israël en de Verenigde Staten . Hij publiekelijk beloofd om "wipe Israel van de kaart . " In 2001 zei Khamenei van Israël , " dit kankergezwel van een staat moet uit de regio worden verwijderd. "

In een artikel van september 2006 , WorldNetDaily.com meldde een invloedrijke islamitische prediker in Gaza , Sjeik Abu Saqer verklaarde: " De dag zal komen dat de groene vlag van Mohammed zal worden verhoogd op het Vaticaan en de hele wereld . "

DOOD is het handelsmerk van de GREEN PAARD . Kan iemand twijfelen aan de juistheid van die profetie als de islam vandaag de dag wordt geassocieerd rond de wereld met de bijna 3000 doden in het World Trade Center aanval van 9-11-01 , en meer dan 8.000 daaropvolgende islamitische bomaanslagen over de hele wereld sinds die tijd ? Waar is deze zogenaamde " religie van de vrede "?

Moslimgeestelijken cynisch prat op gaan dat het Westen houdt van het leven , maar dat de islam houdt de dood . Zij leren hun volgelingen dat de meest glorieuze weg naar het paradijs is het martelaarschap - de dood door het doden van anderen tijdens het uitvoeren van de handeling van zelfmoord .

Voordat ik afsluit , in de context van wat zojuist is gezegd , wil ik om te speculeren dat de islam kracht wint over de hele wereld , en als het Westen, met name de Amerikaanse liberale establishment en Democraat - gecontroleerde Congres draait in angst en loopt van islamitische agressie , Islam zal uiteindelijk winnen de eerste stadia van de wereldwijde heerschappij onmiddellijk voordat Jezus Christus terugkeert .

Hier is de reden waarom ik dat zeg :

In de eerste helft van Daniëls 70ste week , ( in de eerste 3,5 van de laatste 7 jaar voordat Armageddon ) het Heilige Roomse Rijk , ook wel bekend als de Europese Unie , gesteund door de Rooms-Katholieke Kerk , zullen genieten van een kortdurende renaissance , en wereldwijde suprematie .

In het midden van die zeven jaar , zal Antichrist het merkteken van het beest op te leggen met goedkeuring Rooms-Katholieke Kerk .

Maar als de islam neemt vlug over Londen , Madrid en andere bevolkingscentra van Europa, de islam is waarschijnlijk de invloed van de Rooms-Katholieke Kerk op de politiek uit te dagen.

De Bijbel zegt dat het beest eindelijk HAAT DE HOER en te vernietigen.

Ik voorspel dat de islam zal , aan het einde van de zeven jaar , eindelijk opstaan ​​om de controle over Europa te nemen en tegelijkertijd de Rooms-Katholieke Kerk te vernietigen. Ik kan verkeerd zijn, maar op dit moment , dat klinkt zeer waarschijnlijk .

Dit zijn de vier ruiters van de Apocalyps .

De vier ruiters zijn ook de eerste vier zegels van de Zeven Zegels van Openbaring 5 .

Seal One - White horse - katholieke kerk , had een boog en een kroon ( de paus draagt ​​een tiara - triple crown ) veroveren wereldwijd . ( Lees de geschiedenis van de RCC en de kruistochten . )

SEAL TWEE - Red horse - Communisme - nam vrede van de aarde , het doden met een groot zwaard . Rode communisme doodde meer mensen in de twintigste eeuw dan welke andere kracht op elk gewenst moment in de geschiedenis. Lenin, Stalin en Mao doodde meer dan 50 miljoen mensen .

SEAL DRIE - Black horse - Kapitalisme - ( een weegschaal en een commodities rapporteren - maat tarwe voor een penning , gerst , wijn en olie op een prijs. )

SEAL VIER - GROEN PAARD - Islam - dood en hel volgden. Moet ik nog meer zeggen ? ( Zie deze twee artikelen voor diepgaande uitleg : . ISLAMand GROEN PAARD )

SEAL FIVE is een uitspraak met betrekking tot degenen die tijdens de Grote Verdrukking moeten gemarteld worden .

SEAL ZES is de aardbeving en andere natuurlijke fenomeen dat de Slag om Armageddon te begeleiden .

SEAL ZEVEN is het half uur stilte in de hemel bij de sluiting ervan.

Mensen , krijgen we heel dicht bij de volledige vervulling van al deze profetieën .




Meer Sharing ServicesShare | Deel via FacebookDeel via myspaceShare op googleShare op twitter






E - mail dit artikel naar een friend.See Meer over het Witte Paard :
"Wat is er mis met de Rooms-Katholieke Kerk " Zie meer over de Red Horse :
Scarlet Red SocialismSee Meer over de Black Horse :
kapitalisme

Zie meer over de Green Horse :
"De islam in de Bijbel - De Groene Paard "

-------------------------------------------------- ------------------------------

Tags : De vier paarden Openbaring , The Four Horsemen

Reageren uitgeschakeld

Christenen 'Love Of The Warfare State Is vermoorden christenen

Gepubliceerd : donderdag 29 mei, 2014



Delen op TwitterDelen op redditShare op stumbleuponShare op diggShare op emailMore Sharing DienstenMeer





Wanneer Will Evangelische Christenen Start To See Through This Charade ?

Sinds de regering van George W. Bush , hebben evangelische voorgangers en kerken luidste cheerleaders Amerika geweest voor vrijwel elke daad van oorlog de ​​VS heeft gevoerd tegen het buitenland . Voor voorgangers zoals John Hagee , zijn oorlogen van agressie in het Midden-Oosten , gebaseerd op beginselen van de notie van bescherming Israël - hoewel militaire inmenging van de Verenigde Staten heeft alleen gediend om het leven gevaarlijk voor Israël te maken. Maar Israël uit de vergelijking verlaten , evangelicals zijn de eerste die Amerikaanse oorlogen van agressie trompet . Ik zou zelfs suggereren dat de favoriete hymne van de meeste evangelische kerken deze dag is niet langer John Newton's ' Amazing Grace ', maar John McCain " Bom , bom , bom , bom , bom Iran . "

Ik zou zelfs nog verder gaan om te zeggen dat de evangelische kerken zijn uitgegroeid tot de beste vriend die de militaire / industriële complex ooit heeft gehad. Het is congresleden en senatoren van districten en staten zwaar beladen met evangelische kerken die blijven onbeperkt belasting - dollars te pompen in de Warfare State . Men zou zelfs het argument dat in de meeste evangelische kerken, Jezus ' gezegde " Zalig zijn de vredestichters " is gewijzigd in "Zalig zijn de oorlogshitsers . "

Laten we het record straight : eeuwigdurende oorlog is een instrument van elitaire en globalisten aan de Amerikaanse burgers tot slaaf te maken . Terwijl we het doden van duizenden mensen in het buitenland ( van wie de meesten onschuldigen ) - alles in de naam van " bevrijdende " hen - we vastdraaien van de tirannieke strop om de nek van het Amerikaanse volk . In naam van de " War on Terror ", de meest geavanceerde surveillance maatschappij in de geschiedenis van de mensheid is hier gemaakt in de continentale Verenigde Staten . Met de komst van de Patriot Act en het Department of Homeland Security ( DHS ) onder GW Bush, Washington , DC , heeft gebouwd ( en blijft bouwen ) een ontluikende politiestaat de wil van die Jozef Stalin , Mao Tse - tung , en Adolf Hitler kon alleen maar kan dromen . En voor het grootste deel , evangelicals zijn prima.

Maar wat er werkelijk gebeurt in de landen die deze eindeloze oorlogen zijn zogenaamd " bevrijdend ? ' En in het bijzonder, wat er gebeurt met de duizenden en miljoenen christenen in die landen na " bevrijd " zijn van Uncle Sam ? Immers , de Amerikaanse evangelische kerken van elke denominatie besteden miljoenen dollars per jaar versturen van missionarissen over de hele wereld om mensen te evangeliseren. Hoeveel missionaris dia's hebben we gezien ? Hoeveel gepassioneerde , betraand preken hebben we gehoord smeekte ons om een ​​last voor missies krijgen? Een van de meest heilige elementen van een christelijke kerk is zijn opdrachten programma .

Dus , aan de ene kant , evangelicals huilen , bidden , en het geven van miljoenen dollars om christenen uit de volkeren van de wereld en aan de andere kant zijn ze leidt de heffing voor de inspanningen van Amerika om dood en verderf te regenen neer op die dezelfde mensen .

Afgezien van de volslagen inconsistentie van het bovenstaande, wat zijn al deze eindeloze oorlogen volbrengen voor de christenen die in de landen die we leven ' bevrijdend ? "Wat is al deze christelijke - onderschreven oorlogen doen om het volk van God in de wereld ? Het antwoord zal schokken de meeste gelovigen .

Volgens een Infowars.com rapport, " In gebieden waar we honderden miljarden dollars en waar duizenden kostbare Amerikaanse levens werden opgeofferd , kerken worden regelmatig gebombardeerd , christenen bruut onthoofd , en wetten zijn aangenomen om het illegaal maken voor een moslim te bekeren tot het christendom . Als we waren zelfs niet in staat om de meest elementaire vrijheden en vrijheden te bieden aan de mensen die in die landen , wat in de wereld hebben we eigenlijk bereiken door ' bevrijdend ' hen ?

" Kijk maar naar wat er is gebeurd in Afghanistan . We hebben in de oorlog in Afghanistan al meer dan twaalf jaar , en toch dingen zijn zo slecht voor christenen in dat land op dit punt dat er geen enkele kerk verliet . . . "

Het rapport gaat verder met te zeggen: " We vinden een soortgelijk verhaal in Irak . Er wordt geschat dat voor de invasie waren er maximaal 2 miljoen christenen in Irak. Nu dat aantal tot minder dan 450.000 en wordt snel daalt .

"In feite , zijn de dingen zo nijpend voor de Iraakse christelijke gemeenschap dat sommige Iraakse christelijke leiders waarschuwen dat christenen binnenkort uitgestorven kan worden in dat land ... "

Het rapport vervolgt: " In Syrië is de regering-Obama schaamteloos bondgenootschap met radicale al- Qaeda jihadisten in een wanhopige poging om het Assad- regime omver te werpen .

" Aangezien deze jihadisten marteling , onthoofden en zelfs kruisigen christelijke gelovigen , de mainstream media in de Verenigde Staten is vrijwel geruisloos over.

" Waarom is de media zo stil?

" Nou, omdat het blootstellen van wat er gaande is zou de regering-Obama in een slecht daglicht .

Die het uitvoeren van deze vervolging van christenen in Syrië worden rechtstreeks gefinancierd en geholpen door de regeringen van de Verenigde Staten en Saoedi-Arabië . "

Zie het verslag op :

Why Does Christelijke Vervolging erger in elk land de VS " maakt vrij " ?

Hetzelfde kan gezegd worden voor de christenen in het land van Libië .

Maar vergeet niet dat deze oorlogen van agressie begon in alle ernst onder de " christelijke" regering van George W. Bush en zijn lopende het hele regering van Barack Obama. In feite , voortzetting van de Bush preventieve oorlog Obama's beleid is het een ding over het beleid van Obama dat de meeste evangelische christenen daadwerkelijk ondersteunen .

En kunt u begrijpen dat wat er is gebeurd met christenen in het Midden -Oosten landen zoals Afghanistan , Irak en Syrië is gebeurd in elk ander land dat de Amerikaanse overheid door militaire interventie of economische sancties , waaronder Nigeria en Soedan heeft ervoor gekozen om de druk - niet.

Een verslag in National Review Online staten , " Prominente indicatoren bevestigen dat de VS de belangrijkste facilitator van de vervolging van christenen over de hele wereld van vandaag.

"Volgens de onlangs vrijgegeven 2014 World Watch List , die de 50 landen waar christenen het meest vervolgd worden gelederen , Syrië is de derde slechtste land ter wereld om in te christen te zijn , Irak is de vierde , vijfde Afghanistan en Libië 13e . Alle vier landen ontvangen de sterkste aanwijzing , ' extreme vervolging (andere benamingen zijn ' ernstig ',' matig 'en' dun ' vervolging ) .

" Naast het feit dat zo nauw en hard gerangschikt , deze vier landen hebben iets gemeen : zware betrokkenheid van de VS . Drie - Irak, Afghanistan en Libië - waren ' bevrijd ' door Amerikaanse troepen , terwijl in het vierde , Syrië , is de VS actief sponsoren ' vrijheidsstrijders ' tegen het regime , van wie velen beter zou worden geëtiketteerd ' terroristen '. "

De auteur van dit rapport , Raymond Ibrahim , besluit door te zeggen: " Ik ben vaak gevraagd : 'Hoe kunnen we u helpen vervolgde christenen ? ' Op dit punt , moet men antwoorden : ' Wat dacht je beginnen met het krijgen van de Amerikaanse overheid om te stoppen is de uiterste facilitator van christenvervolging ? ' Altruïsme terzijde, zou het in het belang van alle vrijheidslievende mensen - en vooral hun nakomelingen . "

Zie het verslag op :

De VS en Christelijke Vervolging

Ik vraag me af wat de overgrote meerderheid van de evangelische christenen zouden denken als ze zich realiseerden dat hun steun voor al deze preventieve oorlogen over de hele wereld , vooral in het Midden -Oosten - zijn eigenlijk de belangrijkste oorzaak van veel van de vervolgingen tegen hun medebroeders en zusters in Christus. Ik huiver bij de gedachte wat Amerika's christenen zullen zeggen tegen hun mede - gelovigen in de hemel die woest gemarteld werden als gevolg van de oorlogen van agressie die zij , Amerika's christenen , zo enthousiast ondersteund.

America 's Warfare staat , compleet met de militaire / industriële complex , is het vergemakkelijken van de meest flagrante vervolging van christenen sinds de dagen van Stalin , Hitler en Mao en draait het land van de vrijheid in een gigantische politiestaat . Wanneer zal het Amerikaanse volk begint te zien door middel van deze poppenkast ? Wanneer zal Amerika's pastors en christenen beginnen te zien via deze poppenkast ?

Als Amerika's evangelische voorgangers en kerken hun constante steun voor al deze buitenlandse oorlogen zou eindigen, als zij het ​​gevaar - wereldwijd en in eigen land , dat zou herkennen de militaire / industriële complex vormt , en als ze zouden beginnen met het opzetten van de belangen van dit land boven hun parochiale preoccupaties met favoriete buitenlandse staten en persoonlijke eschatologische opvattingen en interpretaties , de Warfare staat zou instorten .

De Kerk heeft altijd het kompas van het land geweest ; en nu, het kompas is gebroken , en het schip van staat is weg uit de koers .

© Chuck Baldwin





Tags : buitenlandse oorlogen , v.s. Christelijk

Reacties zijn gesloten .


← Top 10 Trending Verhalen

Het Houdt niet op : met misbruik in de R.K. Kerk . →

Chas, je bent echt een bangerik en je bent totaal niet eerlijk.

Chas, jij schreef uitvoerig over de paus, dat hij de anti-christ is en jij voerde dat aan met rekenkundige notities over het getal 666, en jij was degene die dat alleen zo goed kan berekenen en nog wel in het Latijn!

Ik toonde jou de feiten, dat de paus het geloof in en de genade van Jezus alleen verkondigt, waaruit blijkt dat jij een vals getuignis hebt gegeven, maar de waarheid wil de pit niet plaatsen.

Ik stuurde jou een lezing van de paus uit 2008 waarin hij de mensen verwijst naar de genade en de redding door Christus alleen en jij plaatst dat niet,Jij durft dat niet, terwijl jij langdurig beschuldigingen uit dat die man de antichrist is, terwijl hij juist en alleen Christus verkondigt. Ik denk Chas, dat jij overal heen wijst dan alle andere het fout doen en jij alleen het goede weet en Marten ook natuurlijk. Bij jou staat de boom van de kennis (de wet) in het centrum en bij mij de boom van Leven. Maar de boom van Leven, die haat jij. Kom Chas, wees een vent!

op 29-05-2014 00:23




Is er natuurlijke Godskennis buiten de Schriftopenbaring om?

Kun je vanuit het immanente conclusies trekken over het transcendente? Volgens Romeinen 1:18-20 kan dit wel.

"Met het verstand doorzien". Het woord "nous" dat hier vertaald is met verstand is wel ruimer dan ons woord verstand maar het omvat het wel. Er is volgens Paulus een beperkte maar reële kennis van God uit de natuur mogelijk. Uit Gods werken in de schepping en in de onderhouding van de schepping kan zijn bestaan opgemaakt (doorzien) worden en ook zijn eeuwige kracht. Deze kennis van God uit de natuur maakt Paulus tot de grond voor zijn "zodat zij geen verontschuldiging hebben". Niemand, wie dan ook, kan later ooit zeggen: we hebben het niet geweten.
.



Johnathan op 29-05-2014 00:37




Ieder die de geschiedenis van de filosofie een beetje kent, die weet dat alle menselijke nadenken dat geen rekening houdt met Gods openbaring, de bijbel, automatisch vervalt in speculatief getheoretiseer. Men hoopt iets bevredigends te vinden, maar is bezig aan een hopeloze zoektocht. En al zoekend applaudisseert men druk voor zichzelf, want men is toch bezig met het hoogst denkbare denkwerk. Wijsbegeerte. Paulus velt een hard oordeel. Vers 22: 'Bewerende wijs te zijn, zijn zij dwaas geworden'. Als God in al ons denken over de grote vragen van het leven niet centraal staat, valt iedere levensbeschouwing vanzelf omver. Dan komen er vroeg of laat mensen met extreme denkbeelden over leven en dood. Die zeggen dan: alle joden moeten we uitroeien, alle vreemdelingen het land uit, en alle demente bejaarden een spuitje.

Dan worden walvissen en zeehonden beter beschermd dan kinderen in de moederschoot.
.



Johnathan op 29-05-2014 00:40




Wat met de ogen in je hoofd van God niet gezien kan worden, zijn eeuwige kracht en goddelijkheid (want dan zou je ter plekke sterven) dat is met het oog van het verstand wel te zien, in te zien, als je kijkt naar de schepping. Naar de vaste plek van de hemellichamen in het onmetelijke heelal, de tere schoonheid van een bloem, de wondere kringloop van het water, de onstuimige groei van zaadje tot boom, de vakmanschap waarmee de merel zijn nest bouwt en een spin zijn web, de ingewikkeldheid van het menselijk lichaam en de menselijke geest. Is dat niet adembenemend wonderlijk en mooi? Maakt het je niet klein? Brengt het niet als vanzelf tot ontzag voor een almachtig, alwetend en algoed wezen, ver boven ons verheven? Ja, was het antwoord van vrijwel ieder mens op aarde.
.



Johnathan op 29-05-2014 00:59




Ze lijden, zegt hij, omdat zij de waarheid van God vervangen hebben door de leugen. Ze stellen nooit de waarheid voor de leugen; ze bewegen zich nooit in die richting. Daarom kastijdt God de hedendaagse wereld net zoals Hij dat met Rome deed. We oogsten een vreselijke oogst van atheïstische wetenschap die zelf-wijze mensen met een ijdele geest en een onintelligent en verduisterd hart gezaaid hebben in de harten van hun kinderen. Ze hebben geleerd de "Wetenschapper" te vereren en de Schepper te mijden en te ontkennen. Romeinen 1:25 en 2 Thessalonicenzen 2:11,12 worden opvallend verbonden door het voorkomen van de leugen. De term beschrijft het totaal van zonde, in tegenstelling tot de waarheid. Tenslotte wordt ieder belichaamd en voleindigd in een persoon. Jezus Christus is "de Waarheid"; "de man van wetteloosheid" is "de leugen". Dit zijn de alternatieven waartussen de aanbidding van de mensheid wordt verdeeld. Het de keus tussen Schepper en schepsel. De logische beslissing door het schepsel over helden-aanbidding en vergoddelijking zal worden bereikt wanneer mensen hun trouw geven aan degene die aantoont dat hij God is(2Thes. 2:4; Open. 13:8). De handeling van God is altijd dezelfde: Hij geeft de mens over aan waar zij naar verlangen, of dat nu onteerde lichamen of passies zijn, of aan een operatie van misleiding. Het resultaat is dat zij werkelijk de leugen geloven, net zo echt als sommigen nu de volkomen niet-onderbouwde atheïstische evolutieleer geloven. Dit komt doordat zij niet de liefde voor de waarheid ontvangen. Het geval van het verharden van Farao is een andere illustratie van dit principe van oordeel en bestraffing. Is de uitleg van het rijzende tij van zedeloosheid en misdaad en de opstand van de jeugd tegen de ouderen te vinden in het feit dat geloof en aanbidding aan het verminderen zijn?

Wij danken God dat Hij het oordeel tempert met genade. Hij geeft niet snel iemand over, want Hij is traag met Zijn boosheid en Hij is terughoudend bij het veroordelen van de mens(2Thes. 2:6-8). Denk aan de terughouding waarmee Hij ons heeft ingeperkt en ons wat fatsoen heeft toegemeten.Wat dan met de pogingen tot morele hervorming? Ze beginnen met het gevolg, in plaats van met de oorzaak en zijn daarom gedoemd te falen. We kunnen net zo goed proberen de zwaartekracht af te schaffen als de veroordeling om te draaien waarin God mensen opgeeft.Haal de oorzaak van Zijn verontwaardiging weg!! Dat is wat Paulus aan het doen was toen hij de kracht van God in het evangelie verkondigde, een kracht die afdoende is om mensen van afgoden weg te doen keren en de levende en ware God te dienen en hen te redden van de komende verontwaardiging. Velen van hen die hier in dit hoofdstuk zijn beschreven werden gered (1Kor. 6.11). We rijzen alleen uit boven de somberheid van deze donkere passage als we ons bezig houden met dat wat van God bekend is. Waar Paulus zijn lofzang uitspreekt aan de gezegende God -gezegend, zelfs al is Hij onteert en afgewezen door de boze mens- voegen wij ons bij hem met een welgemeend Amen!
.

1.Ter inleiding.
2.De derde wereld oorlog.
3. Voorbereidingmaatregelen van de NWO.
4.Bijbelse toetsing.
5.Conclusies.


Ter inleiding.

Als jij, na de plotselinge verdwijning van miljoenen mensen, dit leest: Overweeg dan of je zult emigreren! Deze oproep komt uiteraard niet zonder de nodige grondslag. De belangrijkste grondslag is de Bijbel. Al verschillende keren is er afgelopen 50 jaar geprofeteerd dat de wereld zal getroffen worden door een ongekende ramp. Een gebeurtenis waarbij men nucleaire wapens zal gebruiken. Zoals David Wilkerson dit afgelopen zomer profeteerde. Iemand anders die dit ook profeteerde, was een oude vrouw uit Noorwegen, beter bekend als “de Noorse Profetie”. Deze staat ook op deze website. Laten we dan beginnen om dat nog eens aan te halen.





Terug naar begin


De derde wereld oorlog.

Toen, zegt Emanuel Minos, stroomden de tranen over de wangen van de oude dame. Ze ging verder: "Ik zal het niet meemaken, maar jij zult het zien. Dan, ineens, komt Jezus weer en de Derde Wereldoorlog breekt los. Het wordt een korte oorlog. Alles wat ik eerder gezien heb is alleen een spelletje in vergelijking met deze oorlog, die wordt beëindigd met een atoombom. De lucht wordt zo verontreinigd dat men niet kan ademhalen. Het gaat over meerdere continenten, over Amerika, Japan, Australië, alle rijke landen. Het water wordt vervuild. Wij kunnen in de aarde niets meer kweken. Het resultaat is dat er alleen een rest overblijft. De rest van de rijke landen zal proberen naar de arme landen te vluchten, maar daar zullen de mensen net zo hard tegenover hen zijn, als wij waren tegenover de mensen die naar ons toe kwamen.

Ze eindigde haar verhaal met: Ik ben blij dat ik het niet zal meemaken. Maar als die tijd komt, moet je moed verzamelen en het vertellen. Ik heb het van God gekregen. Niets hiervan spreekt tegen wat de Bijbel vertelt. Maar diegene die hun zonden vergeven gekregen hebben en Jezus als Verlosser en Heer hebben, zijn veilig.

Chronologisch overzicht van de derde wereld oorlog.

1. Dan, ineens, komt Jezus weer,

2. diegene die hun zonden vergeven gekregen hebben en Jezus als Verlosser en Heer hebben, zijn veilig.

3. de Derde Wereldoorlog breekt los.

· Het gaat over meerdere continenten, over Amerika, Japan, Australië, alle rijke landen.

· die wordt beëindigd met een atoombom.

· Het resultaat is dat er alleen een rest overblijft.

a. De lucht wordt zo verontreinigd dat men niet kan ademhalen.

b. Het water wordt vervuild.

c. Wij kunnen in de aarde niets meer kweken.

De rest van de rijke landen zal proberen naar de arme landen te vluchten. Daar zal men niet met open armen voor hen klaar staan. En hen net zo hard behandelen, als wij hen nu behandelen.



Als je weet dat het straks zo zal gaan lopen, kan je ook nu al gaan emigreren. Maar: God heeft ons niet gesteld tot toorn, maar tot verkrijging der zaligheid, door onze Heere Jezus Christus; 1 Thess. 5:9. Dus nogmaals, wie heeft de Here NIET gesteld tot toorn? ONS. Wij leven dan ook niet in onzekerheid, voor wat betreft de toekomst, maar wij weten met zekerheid dat wij onlosmakelijk met Hem verbonden zijn en daarom zullen delen in Zijn zaligheid. Nu emigreren, voor de Opname van de Gemeente bedoel ik, met de reden om aan Zijn toorn te ontkomen, lijkt mij niet de juiste gang van zaken.



Terug naar begin


Voorbereidingmaatregelen van de NWO.

De reden om dit artikel te schrijven is van de Heer afkomstig. Ik werd namelijk bepaald bij - tussen twee, op het oog niets met elkaar te maken, - zaken, die weldegelijk elkaars boodschap onderschrijven. Dat was een lastige zin. Ik las op Xandernieuws.punt.nl een artikel over de klimaattop van de VN in december 2009 in Kopenhagen. Dhr. Moncton zegt in dit artikel dat de eerste doelstelling van deze top, het oprichten van een wereldregering is. Maar dan komt doelstelling twee.

De tweede doelstelling is het overbrengen van de welvaart van het Westen naar de Derde Wereldlanden, onder het mom van ‘klimaatschuld’- omdat wij Co2 verbrand hebben en zij niet. Wij zouden het klimaat hebben verwoest en zij niet.

Het gaat niet om een paar miljoen. Het gaat om miljarden. Sterker nog; het is het overhevelen van de westerse welvaart naar de derde wereldlanden. Volgens Monckton zullen de regeringsleiders, zoals Barack Obama en onze premier Jan Peter Balkenende, met het tekenen van het Klimaatverdrag, effectief de soevereiniteit van alle deelnemende landen, zoals Nederland, overdragen aan de VN.



Uiteraard is ‘klimaatschuld’ een prachtig nobel streven, een kapstok waaraan je allemaal liefdadigheid kunt ophangen. Maar als voor 100% is vastgesteld, dat de klimaatverandering niet door de CO2 uitstoot te wijten is, dan is de ‘klimaatschuld’ dus een vals voorwendsel om iets anders te verwezenlijken.
Waarom moet onze welvaart dan naar de derde wereld landen worden overgeheveld? Het antwoord is: omdat in de westerse landen straks geen leven meer mogelijk is. En voor hen die geloven in een hersteld Romeins rijk; er zal ook geen rijkdom meer zijn in Rome. Het is voor ons zo moeilijk om te bevatten wat er straks zal gaan gebeuren, dat het gevaar bestaat dat we het weg redeneren. “Zoiets kan toch niet.” “Erg ver gezocht allemaal.” Dat is beslist niet wat de Bijbel ons leert. Noach, één van de overlevenden van de zondvloed, trof een andere wereld, een andere tijd aan, dan die voor de zondvloed was. Zo zal deze wereld en deze tijd significant wijzigen na de Opname van de Gemeente. In welke mate de gebeurtenissen in 2012 een rol zullen gaan spelen laat ik nu even buiten beschouwing.


Terug naar begin


Bijbelse toetsing.

Ik had het net al even over Noach. Noach ‘vluchtte’ de Ark in en werd door God daarom behouden. Daarnaast is er een zeer belangrijk punt, waar de Here Jezus Zelf wijst op het vluchten / emigreren.



Matt. 24:16 Dat alsdan, die in Judéa zijn, vluchten op de bergen; 17 Die op het dak is, kome niet af, om iets uit zijn huis weg te nemen; 18 En die op de akker is, kere niet weer terug, om zijn klederen weg te nemen.

Mar. 13:14 Wanneer gij dan zult zien de gruwel der verwoesting, waarvan door de profeet Daniël gesproken is, staande waar het niet behoort, (die het leest, die merke daarop!) alsdan, die in Judéa zijn, dat zij vluchten op de bergen. 15 En die op het dak is, kome niet af in het huis, en ga niet in, om iets uit zijn huis weg te nemen.16 En die op de akker is, kere niet weer terug, om zijn kleed te nemen.17 Maar wee de bevruchte en de zogende vrouwen in die dagen! 18 Doch bidt, dat uw vlucht niet geschiede des winters.19 Want die dagen zullen zulke verdrukking zijn, welker gelijke niet geweest is van het begin der schepselen, die God geschapen heeft, tot nu toe, en ook niet zijn zal.

Volgens mij zijn dit vrij bekende stukken. Ze hebben betrekking op de aanvang van de grote verdrukking over de Joodse staat. Na de Opname van de Gemeente zal de 70ste jaarsweek van Daniël aanvangen. En in de eerste helft van deze 70ste week zullen de twee getuigen komen. Zij zullen zeker de mensen aandringen om het land Israël te verlaten. Want wat de Here zegt is, als je nog geen gehoor hebt gegeven aan de oproep van de twee getuigen, om Israël te verlaten, en je ziet de gruwel der verwoesting staan enz., dan is dat de allerlaatste mogelijkheid om weg te vluchten. Men zou daarom dus ook niet op het laatste moment moeten vluchten, maar ruim voor deze gebeurtenis. Vandaar dat het meerdere malen in de Bijbel staat geschreven en de Here Jezus zegt in Matt. 24:25: Ziet, Ik heb het u voorzegd!
Noach ‘vluchtte’ ook niet toen het begon te regenen, maar was al in de Ark toen het ging regenen. De Here had het hem voorzegd.


Terug naar begin


Conclusies.

In december 2009 zal met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de nieuwe wereldregering tot stand komen. Dit is inmiddels achterhaald. Dat neemt niet weg dat die wereldregering tot stand zal komen*. En de westerse welvaart zal vanaf dan worden overgeheveld naar de derde wereld landen. De terechte vraag is: wie houdt daar zicht op? Ik heb een zeer sterk vermoeden dat de welvaart naar de landen gaat, die deel zullen uitmaken van het laatste antichristelijke wereldrijk.

De Opname van de Gemeente zal zeer spoedig plaatsvinden. Volgens de Noorse Profetie en wat ik zelf ook geloof: VOOR de derde wereld oorlog. Als ik die ergens op de tijdslijn zou moeten plaatsen, dan is het vanaf de het midden van de 70ste week van Daniël. (Schriftplaatsen genoeg, lijkt mij.)





Dan is het nog even belangrijk om het volgende onderscheid te maken. In december komt waarschijnlijk de wereldregering. Leuk en aardig, maar dat is niet hetzelfde en hoeft niet hetzelfde te zijn als het laatste wereldrijk van de antichrist. Als deze wereldregering, de VN wel het antichristelijke rijk zal worden, moet er nog wel het één en ander gebeuren. Daarom denk ik dat de VN slechts een manoeuvre is om zaken rigoureus aan te pakken, zonder dat men terug gevloten kan worden. Wat zijn de verschillen?
1. De VN zetelt in New York. Het laatste rijk zetelt in Babel. Dus men zal moeten verhuizen. Deze verhuizing kan het gevolg zijn van een oorzaak. Als oorzaak zou je een atoombom op New York kunnen invullen.
2. De VN kent een verbond tussen 192 lidstaten. Het laatste rijk kent een verbond tussen 10 staten. Dat wordt heel lastig dus!
3. De VN als nieuwe wereld regering wordt mogelijk opgericht voor de Opname van de Gemeente. Het laatste rijk wordt na de Opname van de Gemeente opgericht.
4. De VN is internationaal georiënteerd en westers geïnspireerd. Het laatste rijk is in het Midden-Oosten gelegen, domineert internationaal en is antichristelijk en Islamitisch geïnspireerd.

Als je na de Opname van de Gemeente dit artikel leest moet je een keuze gaan maken om wel of niet te emigreren. Zoals de Here Noach de zondvloed had voorzegd en in jouw dagen de twee getuigen in Israël mensen zullen oproepen om het land uit te gaan, zo doen verschillende eindtijd sites ook deze oproep. Het westen zal waarschijnlijk straks niet meer leefbaar zijn. Maar in de gebieden of landen die wel leefbaar zijn, zullen de mensen, elke nieuwe christen doden om het woord van hun getuigenis, het geloof in de Here Jezus Christus, als hun persoonlijke Redder en Verlosser.



Gods zegen toegewenst,



Melle.

* met dank aan dhr. G. P.

Tijdens de algemene audiëntie van 26 november sprak paus Benedictus XVI in zijn veertiende Pauluscatechese opnieuw over de rechtvaardigingsleer

Geloof en werken

Vorige week besprak ik hoe de mens voor God gerechtvaardigd wordt.Enerzijds is er de irrelevantie van onze werken om het heil te bereiken en anderzijds de rechtvaardiging door het geloof, dat vruchten van de Geest voortbrengt. De verwarring tussen beide niveaus heeft in de loop der eeuwen binnen de christenheid niet weinig misverstanden opgeroepen. Paulus plaatst in zijn brief aan de Galaten radicaal het accent op de belangeloosheid van de rechtvaardiging, niet door onze werken. Tegelijk echter onderstreept hij de relatie tussen geloof en liefde, tussen geloof en werken: Want in Christus Jezus heeft besnijdenis noch onbesnedenheid enig belang, maar alleen geloof zich uitend in liefde (Gal. 5,6). Dus zijn er enerzijds de uitingen van zelfzucht (..) ontucht, onreinheid, losbandigheid, afgodendienst (..) (Gal. 5,19-21), allemaal werken tegengesteld aan het geloof - en anderzijds de vruchten van de Geest, waardoor het christelijke leven gevoed wordt: vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtheid, ingetogenheid (Gal. 5,22).

Aan het begin van deze reeks van deugden wordt de agape genoemd - de liefde - en afsluitend de 'ingetogenheid'. Inderdaad stort de Heilige Geest, die de liefde is van de Vader en van de Zoon, zijn eerste gave - de agape - uit in onze harten (Rom. 5,5). En om haar volledige gestalte te kunnen aannemen, vereist de agape ingetogenheid. Over de liefde van de Vader en de Zoon, die ons bereikt en ons bestaan ten diepste verandert, sprak ik ook in mijn eerste encycliek Deus caritas est. De gelovigen weten dat in de wederzijdse liefde de liefde van God en de liefde van Christus door de Heilige Geest vlees wordt.
In de brief aan de Galaten zegt Paulus: wanneer de een de last van de ander draagt, wordt het gebod van de liefde vervuld (Gal. 6,2). Omdat wij door de gave van het geloof in Christus zijn gerechtvaardigd, zijn wij geroepen te leven in de liefde van Christus voor de naaste. Immers, dit is de maatstaf volgens welke wij geoordeeld worden aan het eind van ons bestaan (Mt. 25,14-30). In de eerste brief aan de Korintiërs vergroot Paulus dit gegeven van de christelijke liefde in het beroemde 'hooglied van de liefde': Al spreek ik met de tongen van engelen en mensen: als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of een schellende cimbaal (..) de liefde is lankmoedig en goedertieren; de liefde is niet afgunstig, zij praalt niet, zij beeldt zich niets in. Zij geeft niets om schone schijn, zij zoekt zichzelf niet (1 Kor. 13,1.4-5). De christelijke liefde is zeer veeleisend, omdat zij opwelt naar ons uit de volkomen liefde van Christus, de liefde die naar ons verlangt, ons opneemt, ons omarmt en ons steunt totdat het pijn doet, want zij dwingt eenieder zich niet meer op te sluiten in het leven van de eigen zelfzucht, maar zich open te stellen (2 Kor. 5,15). De liefde van Christus laat ons in Hem een nieuwe schepping zijn (2 Kor. 5,17), deel van zijn mystieke Lichaam dat de Kerk is.

Zo gezien is de centrale plaats van de rechtvaardiging zonder de werken niet in tegenspraak met het geloof, dat werkzaam is in de liefde. De liefde eist veelmeer dat ons geloof zich uitdrukt in een leven volgens de Heilige Geest. Dikwijls heeft men een tegenstelling willen zien tussen de theologie van Paulus en die van Jakobus, die schrijft: Zoals het lichaam dood is zonder de ziel, zo is het geloof dood zonder de daad (Jak. 2,26). Terwijl Paulus vooral de aanwijzing ter harte gaat dat het geloof aan Christus noodzakelijk en toereikend is, neemt Jakobus in werkelijkheid als hoofddoel: de gevolgtrekking van geloof en werken (Jak. 2,2-4). Daarmee getuigt het geloof zowel voor Paulus als voor Jakobus van het belangeloze geschenk van de rechtvaardiging in Christus. 'Met vrees en beven' moet getuigd worden van de in Christus ontvangen verlossing. Immers, God is het, die in ons het willen en het volbrengen bewerkt volgens zijn liefdesplan. Doet alles wat ge te doen hebt zonder morren of tegen te spreken (..) houdt vast het woord des levens, zegt Paulus tot de christenen van Filippi. (Fil. 2,12-14).
Wij moeten ons opnieuw bewust worden van het feit, dat wij, omdat wij in Christus gerechtvaardigd zijn, niet meer aan onszelf toebehoren, maar tempel van de Heilige Geest zijn geworden.

Tijdens de algemene audiëntie van 19 november 2008 sprak paus
Benedictus XVI over de paulinische rechtvaardigingsleer.

Vandaag staan we stil bij een thema dat centraal stond in de controversen tijdens de Hervorming: hoe wordt de mens in de ogen van God rechtvaardig? Toen Paulus de Verrezene ontmoette op de weg naar Damascus, was hij onberispelijk in de gerechtigheid volgens de wet (Fil. 3:6) en zette hij zich ijverig in voor de tradities van de
vaderen (Gal. : ,14). Damascus veranderde zijn bestaan radicaal: Paulus gaat over van een op
de wet gebaseerde gerechtigheid naar een op het geloof in Christus gebaseerde gerechtigheid.

De tegenstelling tussen de twee wegen die tot gerechtigheid leiden, staat centraal in Paulus'
boodschap: de ene bouwt op de werken der wet, de andere is gefundeerd op de genade van
het geloof in Christus. Het is een van de dominante motieven in Paulus' brieven: Wijzelf zijn
van geboorte joden, geen zondaars uit de heidenen. Maar door wij weten dat de mens niet
gerechtvaardigd wordt door de werken van de wet maar alleen door het geloof in Jezus
Christus, zijn ook wij in Jezus Christus gaan geloven, om gerechtvaardigd te worden door het
geloof in Christus en niet door de werken van de wet, want door de werken van de wet zal geen
mens gerechtvaardigd worden (Gal. 2:15-16).

De christenen van Rome houdt hij voor: Allen hebben gezondigd en allen zijn verstoken van de
goddelijke heerlijkheid en allen warden zij om niet door zijn genade gerechtvaardigd, krachtens
de verlossing die in Christus Jezus is (Rom. 3:23-24). Hij voegt eraan toe: Ik beweer juist, dat
de mens gerechtvaardigd wordt door te geloven, niet door de wet te onderhouden (Rom. 3,28).
Luther vertaalt deze zinsnede met 'gerechtvaardigd door het geloof alleen'. Eerst moeten wij
verduidelijken wat deze 'wet' is, waarvan wij bevrijd zijn en wat 'de werken der wet' zijn die niet
rechtvaardigen. Al in de gemeente van Korinte dacht men dat het ging om de morele wet en dat
de christelijke vrijheid bestond in de bevrijding van de ethiek. Kortom, 'Alles is mij toegestaan'.
Dit is natuurlijk een foute interpretatie: de christelijke vrijheid is geen zedeloosheid en de
bevrijding waarover Paulus spreekt, is geen bevrijding van het doen van het goede. Wat
betekent echter de wet? Voor Paulus en zijn tijdgenoten betekent het woord wet de Tora, dus
de vijf boeken van Mozes. In de farizeïsche interpretatie die Paulus zich eigen had gemaakt,
betekent de Tora een complex van afdelingen, die liepen van de ethische kern tot en met het in
acht nemen van rituele en cultusregels. Dat alles bepaalde substantieel de identiteit van de
rechtvaardige mens. In het bijzonder ging het om de besnijdenis, het in acht nemen van de
spijsvoorschriften en in het algemeen de rituele reinheid, alsook het onderhouden van de
sabbat et cetera. Dit soort zaken verschijnt ook steeds in de uiteenzettingen tussen Jezus en
zijn tijdgenoten. Paulus begreep het naleven van de wet als verdediging van het erfgoed van
het geloof in de enige God en zijn beloftes, en hij zag de identiteit van Israël bedreigd door de
vrijheid der christenen. Daarom vervolgde hij hen.

Toen hij de Verrezene ontmoette, begreep hij dat met de verrijzenis van Christus de situatie
radicaal was veranderd. Met Christus werd de God van Israël - de enige ware God - de God van
alle volken. De muur tussen Israël en de heidenen was niet meer noodzakelijk: Christus
beschermt ons tegen veelgodendom en al zijn afwijkingen. Christus verenigt ons met en in de
enige God. Christus garandeert onze ware identiteit en maakt ons rechtvaardig. Rechtvaardig
zijn wit eenvoudig zeggen: met en in Christus zijn. Dat is voldoende.

Het in acht nemen van andere regels is niet langer noodzakelijk. Daarom is het solo fide van
Luther wel degelijk waar, wanneer men het geloof niet stelt tegenover de naastenliefde en
tegenover de liefde. Geloven is zich aan Christus toevertrouwen, gelijkvormig worden aan
Christus en zijn leven en binnentreden in zijn liefde. Daarom spreekt Paulus in de brief aan de
Galaten over het geloof dat werkt door de naastenliefde (Gal. 5,14). Paulus weet dat in de liefde
tot God en de naaste heel de wet aanwezig en vervuld is. Heel de wet is gerealiseerd in de
communio met Christus, in het geloof dat naastenliefde schept. Daardoor zullen de
rechtvaardigen binnentreden in de communio met Christus die werkelijk liefde is.

Zegt Cherry: Dank voor je heldere uiteenzetting.
Ik denk dat jij een van de weinigen hier bent die de onderwerpen eerlijk en zonder vooroordelen bespreekt.
Compliment.

DE VERANDERING IN DE VISIE OP DE BIJBEL

De afgelopen twee decennia heeft in een groot gedeelte van de evangelische wereld een subtiele, maar diep ingrijpende verschuiving in de visie op de Bijbel plaats gevonden. Het gaat met name om de onfeilbaarheid van de Bijbel, de doorzichtigheid (begrijpelijkheid) van de Bijbel en het sola scriptura-beginsel (de Schrift als enige kenbron en regel voor geloof en leven).



1 De onfeilbaarheid van de Bijbel

Twintig jaar geleden was de overtuiging dat de Bijbel onfeilbaar is nog de algemene overtuiging van de (Nederlandse) ‘evangelicals’.

Onfeilbaar wil zeggen zonder feilen, zonder fouten. Men geloofde dat de Bijbel onfeilbaar, foutloos is althans in de originele geschriften. In een in 1981 door de EO uitgegeven boekje wordt als volgt de onfeilbaarheid onder woorden gebracht: "dat Gods Geest gewaakt heeft over elk woord dat werd opgeschreven en dat daarom de Bijbel geen menselijke vergissingen kan bevatten, ook niet op het punt van natuur en geschiedenis... Gods Geest heeft er over gewaakt dat het gewoon-menselijke spraakgebruik van de bijbelschrijvers bewaard bleef voor fouten." Dus geen menselijke vergissingen, bewaard voor fouten.

De leer over de onfeilbaarheid van de Schrift is gebaseerd op het getuigenis van de Bijbel zelf. De woorden van de Schrift zijn uitgesproken door de Heilige Geest bij monde van de menselijke auteurs (zie bv. Handelingen 1:16). De Heilige Geest kan niet liegen of Zich vergissen. Dus kunnen er geen fouten in de Bijbel staan. Dit wordt ondersteund door directe uitspraken zoals bv. die van Jezus die we in Johannes 17:17 vinden: "uw woord is de waarheid". Onder de uitdrukking ‘uw woord’ valt ook de tekst van de Bijbel (in de tijd van Jezus het Oude Testament). Het bijbelse begrip waarheid omvat altijd de idee van correspondentie, correspondentie in de zin van: een uitspraak is waar als deze overeenkomt (correspondeert) met de werkelijkheid. Dit is eenvoudig aan te tonen aan de hand van vele Bijbelgedeelten. Neem bv. Titus 1: 12,13: "Iemand uit hun eigen kring, hun eigen profeet, heeft gezegd: Leugenaars zijn de Cretenzen altijd, beesten, vadsige buiken. Dit getuigenis is waar." Hun eigen profeet heeft dit gezegd over het karakter van de Cretenzen. En Paulus zegt: "dit getuigenis is waar", met andere woorden, dit getuigenis correspondeert (komt overeen) met de werkelijkheid. Het klopt wat die profeet heeft gezegd, het is waar, het is betrouwbaar, het is vast, het is amen. Zie ook Marcus 5:33, Handelingen 21:24, Johannes 16:7, 2 Petrus 2:22, enzovoorts. Het bijbelse begrip waarheid sluit correspondentie in maar het is meer dan dat. In de Bijbel heeft het begrip waarheid naast de gedachte van correspondentie ook de betekenis van echt (het echte tegenover het onechte) en ook de betekenis van betrouwbaar, van vast, van zeker. Waarheid in de Bijbel is dus meer dan ‘overeenstemming met de werkelijkheid’, maar het omvat het wel. Uw woord is de waarheid betekent dan ook: Al Gods uitspraken, ook de uitspraken die in de Bijbel zijn vastgelegd, zijn waar, zijn echt, zijn betrouwbaar, komen overeen met de werkelijkheid, zijn amen. Jezus zegt verder dat God achter elke letter staat (geen jota zal onvervuld blijven, Mattheüs 5:18). Paulus bouwde een leerstellige redenering op de vorm van een enkel woord (zaad in plaats van zaden, Galaten 3:16). Zoiets kun je alleen doen als de Bijbel tot in de vorm van de woorden betrouwbaar (onfeilbaar) is.

De leer over de onfeilbaarheid van de Bijbel is altijd de leer van de bijbelgetrouwe, orthodoxe christenen geweest en dus ook van alle evangelicals. Er is geen enkele dwingende reden om deze leer los te laten. Er zijn een (overigens gezien de omvang van de Bijbel relatief beperkt) aantal probleempassages. De evangelische leiders, theologen, kenden deze teksten maar ze hebben het desondanks nooit nodig geacht om de leer over de onfeilbaarheid daarvoor op te geven of aan te passen. Er zijn bijvoorbeeld de (schijnbaar) tegenstrijdige uitspraken. Bij nadere bestudering blijken vele tegenstrijdigheden schijn te zijn. Andere zijn wellicht het gevolg van fouten in de tekstoverlevering.

Wat tegenwoordig helaas gebeurt is dat velen (waaronder ds. Van der Veer) in de evangelische beweging onder druk van ondermeer de probleemteksten, de onfeilbaarheid vervangen door betrouwbaarheid. De Bijbel is volgens deze visie niet onfeilbaar (foutloos) maar wel betrouwbaar, waarbij men uitdrukkelijk ruimte laat voor tegenspraken, onwaarheden, fouten in de originele tekst van de Bijbel. De Heilige Geest, die de eigenlijke auteur van de Bijbel is, (de Heilige Geest die bij monde van de profeet het Schriftwoord sprak, Handelingen 1:16) was volgens deze ‘evangelicals’ niet in staat de Bijbelschrijvers te behoeden voor fouten of het kon de Heilige Geest niet schelen dat Bijbelschrijvers elkaar tegenspraken of andere fouten maakten. In feite beschuldigt men de Heilige Geest (God Zelf) van bewust liegen want de Bijbelschrijvers kun je verontschuldigen vanwege onwetendheid, maar dat kan niet met de Heilige Geest.

Men stelt verder dat in de Bijbel niet het westers-wetenschappelijke ‘taalspel’ wordt gespeeld maar het heilshistorische taalspel en die taalspelen hebben een verschillend waarheidsbegrip. Volgens de aanhangers van deze theorie is het de fout van de traditionele evangelicals dat ze het westers-wetenschappelijke waarheidsbegrip toepassen op de Bijbel. Dat westers-wetenschappelijke waarheidsbegrip eist nauwkeurigheid, maar in bijbelse tijden keek men volgens de aanhangers van de betrouwbaarheidstheorie niet op hier en daar een foutje. De eis van onfeilbaarheid, zo stelt men, komt voort uit filosofische overwegingen (een overschatting van het wetenschappelijke denken, positivisme en rationalisme).

Natuurlijk is de Bijbel geen wetenschappelijk boek in de strikte zin van het woord. De schrijvers van de Bijbel gebruikten de normale dagelijkse spreektaal (de taal van de waarneming, bv.: de zon gaat onder) en geen theologisch of ander vakjargon. Maar je hoeft helemaal geen westerse wetenschapper te zijn om een nauwkeurig verslag (bv. een ooggetuige verslag) van allerlei gebeurtenissen te kunnen en willen geven. Als bv. een journalist een gebeurtenis beschrijft, verwachten we toch ook dat hij dit naar waarheid (in overeenstemming met de feiten) doet al is hij geen wetenschapper. Dat geldt ook voor de schrijvers van de Bijbel (zie bv. Lucas 1:3). Lucas vertelt over zijn wijze van werken bij het vervaardigen van zijn evangelie: ‘nauwkeurig’.

De evangelicals hielden vast aan de onfeilbaarheid (foutloosheid) van de Bijbel omdat dit, zoals ik hierboven al heb aangegeven, voortvloeit uit het zelfgetuigenis van de Bijbel.

Vaak maakt men een karikatuur van het standpunt van de onfeilbaarheid. Alsof de aanhangers van de onfeilbaarheid niet zouden erkennen, onderkennen dat de Bijbel in normale spreektaal is geschreven. Alsof ze niet in zouden zien dat er soms, om maar eens wat te noemen, in de Bijbel afgeronde getallen worden gegeven. Een eerlijke en evenwichtige weergave van de traditionele evangelische leer over de onfeilbaarheid van de Bijbel wordt gegeven in de zogenaamde ‘Chicago stellingen’ over de onfeilbaarheid en de interpretatie van de Bijbel. Die stellingen staan bv. in de in 1997 verschenen gedenkbundel van de Evangelische Theologische Faculteit (ETF/BIB) in Heverlee.

Het grote keerpunt in de discussie over de onfeilbaarheid van de Bijbel (wat betreft de Nederlandse situatie) ligt ongeveer in het midden van de jaren tachtig. Voor die tijd was het vanzelfsprekend dat een evangelical achter de onfeilbaarheid van de Bijbel stond, daarna niet meer, al hebben vele eenvoudige gelovigen dat nog steeds niet door. Het grote omslagpunt is de publicatie in 1987 door de EO van een boek met de titel ‘Het gezag van de Bijbel’. In het boek zijn een aantal lezingen gebundeld waarvan er drie door W.J. Ouweneel zijn gegeven (Inerrantisme en zijn wijsgerige achtergronden, De sciëntistische basis van het inerrantisme, Is de Bijbel foutloos?). In deze lezingen verwerpt Ouweneel de traditionele evangelische opvatting van de onfeilbaarheid. Hij probeert een middenpositie in te nemen, maar feit is dat hij de leer over de onfeilbaarheid, in zijn traditioneel evangelische betekenis, vanaf dan openlijk verwerpt en actief aanvalt, ondermijnt. Hij geeft de traditionele opvatting van onfeilbaarheid (verstaan als foutloosheid) in een van zijn lezingen het etiket ‘fundamentalisme’. En dat, terwijl hij tot enkele jaren daarvoor deze traditionele opvatting nog had uitgedragen en verdedigd in diverse door hem medegeschreven en/of geredigeerde boeken zoals ‘Het ontstaan van de Bijbel‘ en het al eerder geciteerde ‘De Bijbel in de beklaagdenbank’.

Ik citeer uit ‘Het ontstaan van de Bijbel’: "menselijk feilen voorkomen" en "het is Christus zelf die ons betuigt dat deze woordelijke inspiratie zelfs de letters en leestekens onaantastbaar maakt" (naar aanleiding van Mattheüs 5:18).

Br. Ouweneel is van mening dat de idee dat de Bijbel "factueel onfeilbaar en woordelijk foutloos" is, het gevolg is van de doorwerking van verschillende buitenbijbelse scholastieke dualismen.

Hij stelt dat de inerrantisten de fout hebben gemaakt de wetenschappelijke eis van nauwkeurigheid aan de Bijbel op te leggen. Hij beweert dat de inerrantisten - en de traditionele evangelicals waren allen inerrantist - een rationalistisch begrip van foutloosheid in de Schriftvisie hebben ingevoerd.

Het ronduit misleidende is dat Ouweneel, ondanks de duidelijke wijziging van zijn visie, tot op heden wel blijft betuigen dat hij nog steeds gelooft in de onfeilbaarheid van de Bijbel terwijl hij intussen de inhoud van dat begrip wezenlijk veranderd heeft. Dit is overigens een bekende semantische goocheltruc die door moderne theologen in het verleden vaak en met groot succes is toegepast. Zo voorkom je onrust bij de achterban. Omdat je hetzelfde woord gebruikt heeft de overgrote meerderheid niet door dat je de inhoud van het begrip veranderd hebt. Alleen de insiders weten het. Dat geeft je de tijd om beetje bij beetje te werken aan de gewenste mentaliteitsverandering. De Bijbel is volgens Ouweneel wel onfeilbaar maar niet foutloos. Ik moet eerlijk bekennen dat ik enige tijd verbijsterd was toen ik die stelling voor het eerst tegenkwam.



De bedenkelijke rol van de EO

De EO heeft gedurende de eerste vijftien jaar van haar bestaan diverse geschriften uitgegeven waarin de onfeilbaarheid, foutloosheid van de Bijbel werd verdedigd. Zie bv. de twee hiervoor reeds genoemde boeken ‘Het ontstaan van de Bijbel‘ en ‘De Bijbel in de beklaagdenbank‘. Ik heb ds. Van der Veer gevraagd of de EO daar nog steeds achter staat. Zijn antwoord was dat de EO nooit officieel achter de onfeilbaarheid van de Bijbel heeft gestaan. De door de EO uitgegeven boeken die het onfeilbaarheidsstandpunt uitdragen zijn, zo redeneert ds. Van der Veer, indertijd niet formeel door het bestuur goedgekeurd en daarom geven ze slechts de particuliere mening van enige EO-medewerkers weer. De EO neemt in deze kwestie geen standpunt in. Dit is geschiedvervalsing. Het kan best zijn dat in het bestuur niet direct over de onfeilbaarheid is gesproken maar dat was dan het gevolg van het feit dat het, tot ongeveer vijftien jaar geleden, vanzelfsprekend was dat ieder binnen de evangelische beweging achter de onfeilbaarheid (foutloosheid) van de Bijbel stond. Vandaar ook dat de EO unaniem (met één stem) de eerste helft van haar bestaan de onfeilbaarheid heeft beleden, verdedigd en uitgedragen in haar programma’s en geschriften. De pioniers van de EO stonden allen zonder uitzondering achter de foutloosheid van de Bijbel. Terwijl nu door de opstelling van het huidige bestuur het mogelijk is en ook voorkomt dat via die door hen opgerichte omroep een van hun meest fundamentele overtuigingen (namelijk, de overtuiging dat de Bijbel foutloos is) wordt aangevallen.



Hoe ernstig is het loslaten van de onfeilbaarheid?

Ik citeer uit de al eerder genoemde ‘Chicago stellingen’ over de onfeilbaarheid van de Bijbel. "Het gezag van de Schrift is onontkoombaar aangetast als deze volledige goddelijke onfeilbaarheid op om het even welke manier, wordt beperkt of veronachtzaamd ... en zulke vergissingen brengen ernstig nadeel met zich mee zowel voor de enkeling als voor de kerk".

De opstellers van deze stellingen voorzagen dat het loslaten van de onfeilbaarheid van de Bijbel op termijn zal leiden tot ernstig nadeel.
•Het loslaten van de onfeilbaarheid van de Schrift dwingt tot het accepteren van de idee dat de Heilige Geest (die de Geest der waarheid wordt genoemd, Johannes15:26) Zichzelf bewust tegenspreekt en dat Hij leugens (onwaarheden) heeft uitgesproken door de Bijbelschrijvers.
•Het begrip betrouwbaar is veel rekbaarder dan onfeilbaarheid. Het maakt ruimte voor de eerste kleine stapjes (concessies) in de richting van de Schriftkritiek.
•De geschiedenis leert dat de afval zo ook is begonnen in al die kerken en instituten die uiteindelijk helemaal of voor een groot gedeelte zijn overspoeld met vrijzinnigheid (Schriftkritiek). Het begon altijd weer met kleine stapjes. Ik heb bv. van nabij dit dramatische proces op gang zien komen bij de uniebaptisten, resulterend in splitsingen van gemeenten. Hetzelfde proces is bv. op dit moment aan de gang in de Gereformeerde Kerk (vrijgemaakt).
•Het probleem is dat men stelt dat de Bijbel in hoofdzaak betrouwbaar is en dat het bij de menselijke vergissingen slechts gaat om onbelangrijke details. Wie bepaalt echter wanneer iets een onbelangrijk detail is?
•Als je eenmaal de onfeilbaarheid (foutloosheid) hebt losgelaten, dan heb je in principe een scheiding gemaakt tussen de verpakking (die niet foutloos is) en de inhoud (die wel foutloos is).
•Het loslaten van de onfeilbaarheid is een grens die niet overschreden mag worden. Het overschrijden van die grens werkt als een dijkdoorbraak. Het begint met een klein gat maar het wordt steeds groter en na enige tijd is het niet meer te stoppen.

Francis Schaeffer vertelt in zijn boek ‘The Great Evangelical Disaster’ dat hij in zijn jeugdjaren van nabij de overname van zijn toenmalige kerkgenootschap door de vrijzinnigen (en neo-orthodoxen) heeft meegemaakt. Hij vertelt in zijn boek dat hij reeds in 1984 de eerste fasen van hetzelfde proces van geleidelijke afval zich zag voltrekken in een groot gedeelte van de Amerikaanse evangelische wereld. Ook in Nederland kom ik allerwegen tekenen tegen dat het dezelfde kant opgaat. Zoals gebruikelijk volgt de Nederlandse ontwikkeling met enige vertraging de ontwikkelingen in Amerika. In de jaren vijftig/zestig zijn in de Verenigde Staten de zogenaamde neo-evangelicals ontstaan die uiteindelijk de onfeilbaarheid van de Bijbel hebben losgelaten. Het ontstaan van de neo-evangelicals is sterk verweven met de geschiedenis van het Fuller Theological Seminary. Dit seminarie is opgericht door de evangelist Fuller. Je zou hem de ‘Billy Graham’ van zijn generatie kunnen noemen. Bij de start heeft Fuller velen van de beste evangelische geleerden als hoogleraar aangetrokken. Allen binnen het seminarie onderschreven de traditionele evangelische visie op de Bijbel. Na enige tijd werden er leraren aangesteld die niet meer achter de onfeilbaarheid (foutloosheid) van de Schrift stonden en uiteindelijk, na een lange uitputtings- en guerrillaoorlog, werden de laatsten van de oorspronkelijke leraren die stonden voor de onfeilbaarheid (foutloosheid) van de Bijbel weggewerkt. Voor een uitgebreide en nauwkeurige beschrijving van het bovenstaande verwijs ik naar het boek ‘Reforming Fundamentalism’ van G.M. Marsden.

Intussen wordt het Fuller Theological Seminary ook in Nederlandse publicaties geregeld gepresenteerd als de grootste evangelische theologische opleiding ter wereld. Terwijl uit een in 1982 gehouden enquête onder de studenten bleek dat meer dan 80% van de studenten toen al niet meer geloofden dat de Bijbel betrouwbaar is in al haar uitspraken als die natuur en geschiedenis raken. Nog maar 56% van de studenten bleek nog te geloven dat het menselijk leven op aarde was begonnen met de schepping van Adam en Eva. Ook hier zie je de dijkdoorbraaktheorie weer in de praktijk bevestigd.

In Amerika worden de oorspronkelijke evangelicals inmiddels ‘conservatieve’ evangelicals genoemd. Want alhoewel de hierboven genoemde groep zich eerst neo-evangelical noemde, zijn ze later weer van tactiek veranderd. Tegenwoordig presenteert men zich als de enige echte erfgenamen van de evangelische beweging. Daarvoor herschrijft men de geschiedenis. Op dezelfde manier waarop ds. Van der Veer in antwoord op mijn vraag of de EO nog achter de onfeilbaarheid van de Schrift stond, de geschiedenis van de EO herschrijft (manipuleert). Tegelijkertijd beschuldigt men de ‘conservatieve’ evangelicals van het binnenbrengen van het verlichtingsdenken in de theologie, in de visie op de Bijbel.

De neo-evangelicals zijn als een koekoeksei het nest van de evangelische beweging binnen gebracht en vervolgens proberen dezen de oorspronkelijke evangelicals met het etiket ‘fundamentalist’ naar de rand van en als het even kan buiten het evangelische nest te werken. Dat is ook het hallucinerende aan de situatie zoals ik die na mijn langdurige afwezigheid wegens ziekte aantrof. Toen ik vorig jaar de draad weer oppakte (en als het ware uit een soort tienjarige winterslaap ontwaakte) ontdekte ik dat ik inmiddels binnen de evangelische wereld een ‘fundamentalist’ was geworden met een sciëntistische, deïstische, positivistische, rationalistische, scholastieke kijk op de Bijbel. Dit is wat mij uiteindelijk tot een eerste spontane reactie heeft bewogen toen ik Michael Green in een EO-programma de traditionele visie op de Bijbel zag aanvallen. Het begrip ‘evangelical’ is inmiddels behoorlijk uitgehold. Het stond vroeger ondermeer voor een bepaalde Schriftopvatting. Het geloof in de onfeilbaarheid (foutloosheid) van de Schrift maakte daar deel van uit.



2 De doorzichtigheid van de Bijbel

Onder invloed van het postmodernisme en uit verlegenheid met de onderlinge verschillen tussen Bijbelgetrouwe christenen wordt door velen binnen de evangelische beweging de doorzichtigheid (begrijpelijkheid) van de Bijbel in de praktijk zo goed als ontkend.

Als protestanten geloven wij in de doorzichtigheid (perspicuitas) van de Bijbel. De doorzichtigheid van de Schrift houdt in dat het mogelijk is met zekerheid de door God bedoelde betekenis van de Schrift te ontdekken. Daartoe is wel de verlichting van de Heilige Geest nodig. Het menselijk verstand moet geopend worden willen we de Schrift kunnen begrijpen (Lucas 24:45). De leer over de doorzichtigheid van de Schrift betekent niet dat ontkend wordt dat er geen moeilijke Schriftgedeelten zouden zijn. Met de doorzichtigheid van de Schrift wordt niet meer bedoeld dan te zeggen dat "een ieder die het waarlijk om de zaligheid te doen is door eigen lezen en onderzoeken uit de Bijbel te weten kan komen wat hij ter zaligheid en voor de rechte levenshouding nodig heeft".

Het is een historisch feit dat altijd weer de op dat moment heersende seculiere filosofie binnendringt in het denken van de christenen. Het postmodernisme is op dit moment de dominante stroming in de cultuur, de filosofie. Het ligt in de lijn der verwachting dat ook dit denken het denken van de christenen zal gaan binnendringen.

Het postmodernistische gedachtegoed en de leer over de doorzichtigheid van de Bijbel botsen met elkaar. De spits van de postmoderne aanval richt zich op de doorzichtigheid van de Bijbel. Hoe verschillend de postmoderne denkers ook zijn, allen stellen dat er niet zoiets bestaat als objectieve waarneming en een algemeen geldige rationaliteit. Men stelt dat iedere waarneming onvermijdelijk beïnvloed wordt door iemands levensbeschouwing en levenservaring. De waarneming is niet objectief maar theoriebeladen. En men stelt dat er geen voor ieder geldige denkwetten bestaan. Dit raakt het lezen van de Bijbel (waarnemen) en het nadenken over de tekst van de Bijbel (rationaliteit). Als er geen objectieve waarneming mogelijk is en als er geen universele rationaliteit is dan is het immers niet mogelijk met zekerheid de voor iedereen geldige (objectieve) betekenis van een Bijbelgedeelte vast te stellen. Dat geldt voor ieder boek en dus ook voor de Bijbel. Het postmodernisme stelt dat het onmogelijk is met zekerheid de oorspronkelijke bedoeling van de schrijver van een boek te achterhalen want ieder leest het boek vanuit zijn eigen beleving en wereldbeschouwing en hij of zij leest er dan ook zijn eigen verhaal in.

De leer over de doorzichtigheid van de Bijbel veronderstelt echter dat de Bijbeltekst een door God bedoelde en voor iedereen geldige betekenis heeft en dat we die betekenis ook met zekerheid kunnen vaststellen. (Nogmaals, hiermee wordt niet het bestaan van moeilijke Schriftgedeelten ontkend.) Het is volgens de Bijbel mogelijk scheiding te maken tussen de ware door God bedoelde betekenis en allerlei ‘eigenmachtige’ uitleggingen (interpretaties). "Dit vooral moet gij weten dat geen profetie der Schrift eigenmachtige uitlegging (interpretatie) toelaat" (2 Petrus 2:20).

Neem de joden uit Berea (Handelingen 17:10-12) die naar de prediking van Paulus luisterden en vervolgens de inhoud van de prediking van Paulus aan het Oude Testament toetsten. In postmoderne termen: ze vergeleken hun gebrekkige subjectieve theoriebeladen interpretatie van de prediking van Paulus met hun even gebrekkige subjectieve theoriebeladen interpretatie van het Oude Testament. En toch trokken ze de conclusie dat de prediking van Paulus overeenkwam met het Oude Testament. Daar worden ze nog voor geprezen ook. Wat een naïviteit, zegt de postmoderne evangelical, ik bespeur sporen van positivisme en rationalisme, ja zelfs van sciëntisme in hun gedrag.

De Bijbel gaat er blijkbaar van uit dat onze waarneming voldoende objectief en dat het gebruik van ons door de Geest verlichte verstand voldoende uniform is om de Bijbel recht te kunnen verstaan. Je kunt het vergelijken met het opnemen, uitzenden en ontvangen van televisiebeelden. Tijdens dat proces vindt informatieverlies en vervorming plaats maar ondanks de ruis die dat veroorzaakt op het scherm van bv. mijn oude TV kan ik toch nog voldoende duidelijk het oorspronkelijke beeld onderscheiden om alles te kunnen volgen.

De toetsing door de anderen (de anderen moeten het beoordelen, 1 Korinte 14:9) geeft overigens een verdere bescherming tegen te veel subjectiviteit.

De leer over de doorzichtigheid van de Bijbel is geen bijzaak, want als je de doorzichtigheid van de Bijbel loslaat, ben je de Bijbel kwijt. Wat heb je aan een Bijbel die je niet met zekerheid kunt interpreteren? Dan blijft alleen de neo-orthodoxe uitweg (ik kan het niet beargumenteren, verdedigen, maar ik voel bovenrationeel aan dat mijn uitleg juist is, de bliksem van de openbaring is bij me ingeslagen) of de rooms-katholieke uitweg (alleen de Paus kan met zekerheid zeggen krachtens een bijzondere bijstand van de Heilige Geest wat de juiste interpretatie is).

Als je de doorzichtigheid opgeeft kun je je ook niet meer tegenover een ander beroepen op de Bijbel. "Zo is het, zo moet het, zo staat het in de Bijbel, kijk zelf maar, controleer het maar". Dan is er ook geen leertucht meer mogelijk. Dan kunnen we geen leerstellige grenzen (een bindende belijdenis) meer trekken. Elke standpuntbepaling op grond van de Bijbel is immers, volgens de postmoderne theorie, slechts mijn subjectieve interpretatie tegenover die van de ander.

Dit denken is al diep doorgedrongen in de evangelische beweging zoals ik zal illustreren aan de hand van twee standpunten van ds. Van der Veer, de huidige voorzitter van de EO.

Ik had hem gevraagd: mag iemand die de orthodoxe Schriftvisie niet onderschrijft spreken voor de EO? Zijn antwoord was: "wat is de orthodoxe Schriftvisie?, er bestaat helemaal niet zoiets als de orthodoxe Schriftvisie". Ds. Van der Veer ontkent dus het bestaan van de orthodoxe Schriftvisie. De orthodoxe Schriftvisie is gebaseerd op het getuigenis van de Bijbel over zichzelf. We vinden die visie door alle direct relevante Bijbelgedeelten te exegetiseren en de uitkomsten daarvan systematisch (ordelijk) weer te geven. Ds. Van der Veer ontkent blijkbaar dat het mogelijk is de leer van de Bijbel over zichzelf met zekerheid vast te stellen. In feite stelt hij dus dat de Bijbel niet ‘doorzichtig’ is op dit punt.

Het tweede voorbeeld van het doordringen van het postmoderne denken in het denken van ds. Van der Veer betreft zijn visie op de eenheid onder de Bijbelgetrouwe christenen.

Functioneren binnen een samenwerkingsverband als de EO vereist dat je een verklaring hebt voor de leerstellige verschillen tussen de Bijbelgetrouwe christenen die binnen die organisatie samenwerken. Ze beroepen zich immers allemaal op de Bijbel en toch zijn ze het over veel zaken niet eens.

De traditionele evangelische verklaring komt ongeveer op het volgende neer. Uit de Bijbel is met zekerheid op te maken wat noodzakelijk is voor ons behoud. De Bijbel geeft zelf aan wat noodzakelijk is (bv. de rechtvaardiging door het geloof, zie de controverse in de Galatenbrief of de twee naturen van Christus, zie 2 Johannes: 9,10). Wat noodzakelijk is voor ons behoud staat zo vaak en op zoveel wijzen in de Bijbel dat het niet mogelijk is op deze punten de Bijbel mis te verstaan. Op deze noodzakelijke punten is er eenheid. Als iemand die punten niet onderschrijft is hij of zij geen (orthodox) christen. Er is wel verscheidenheid van mening onder orthodoxe christenen over allerlei niet essentiële punten. Dat zijn dus de punten waar ons behoud niet van afhangt. Die verschillen worden geaccepteerd naar het motto "eenheid in het noodzakelijke en vrijheid in het niet-noodzakelijke". De verschillen in de niet-noodzakelijk dingen hebben een aantal oorzaken. Bijvoorbeeld het feit dat de Bijbel soms niet zo veel informatie over het betreffende onderwerp geeft. Of het verschil wordt veroorzaakt door methodische fouten (leerstellingen uitsluitend bouwen op Bijbelse gebeurtenissen, leerstellingen uitsluitend bouwen op deducties, etc.) of ze worden veroorzaakt door verschillende hermeneutische uitgangspunten (wat bv. leidt tot een verschillende uitleg van de profetie). Vaak is men ook in het hart niet bereid op bepaalde punten het eigen standpunt te toetsen. Een stukje zelfhandhaving. Stel dat wij verkeerd zitten. De prijs zou te hoog zijn als we ons eigen standpunt zouden moeten opgeven. Vaak zal het een combinatie zijn van verschillende oorzaken.

Leven is verbonden met de juiste leer. Het is verbonden met de cognitieve inhoud van het geloof. Er is een gemeenschap van hetzelfde leven binnen bepaalde leerstellige grenzen. Leven dat verwekt wordt doordat de Geest de prediking van de waarheid (de inhoud van het geloof d.w.z. de feiten over Jezus en de betekenis van zijn werk etc.) gebruikt om mensen tot wedergeboorte te brengen.

Ds. Van der Veer vindt dit uitgangspunt (scheiding hoofdzaken/ bijzaken) blijkbaar niet meer bevredigend of hij heeft het nooit gekend of begrepen. Als alternatief komt hij aan met de ‘oecumene van het hart’ (de eenheid ligt in hetzelfde leven). De verschillen in de leer zijn volgens hem onoverbrugbaar omdat ieder de Bijbel leest vanuit zijn eigen theoriebeladen theologische achtergrond.

De traditionele visie op de eenheid tussen de Bijbelgetrouwe christenen (en de verklaring voor hun onderlinge leerstellige verschillen) wordt niet alleen door ds. Van der Veer maar door vele anderen binnen de evangelische beweging meer en meer vervangen door deze postmoderne visie.

Vanuit die theorie is het verklaarbaar dat intussen in bepaalde EO-programma’s katholieke mensen als medegelovigen worden behandeld. Dit was na mijn absentie werkelijk één van de meest verbijsterende veranderingen die ik in de EO (in de evangelische wereld) aantrof. Ik heb ds. Van der Veer gevraagd hoe het te verantwoorden is dat in een bepaald programma kardinaal Simonis als een medegelovige werd behandeld. (Hij werd ontvangen en welkom geheten in het huis van de EO, 2 Johannes: 10,11.) Ds. Van der Veer herkent in kardinaal Simonis een medebroeder. Hij proeft het leven in hem. (Daar hebben we de oecumene van het hart.) En ds. Van der Veer stelt dat Simonis beoordeeld moet worden op zijn eigen persoonlijke standpunten en niet op de officiële leer van de RK-kerk.

Dit is werkelijk ongelofelijk. Ds. Van der Veer veronderstelt dat het mogelijk is voor een kardinaal (en nog wel een kardinaal die juist is aangesteld vanwege zijn vasthouden aan de orthodoxe rooms-katholieke leer) op belangrijke punten af te wijken van de vastgestelde kerkelijke leer.

Deze zogenaamde ‘priester’ heeft trouwens bij zijn aanvaarding van het priesterschap indertijd gezworen dat hij achter de geloofsbelijdenis van Trente staat. In die geloofsbelijdenis wordt bv. de rechtvaardiging door het geloof vervloekt.

Het is tegenwoordig populair om te stellen dat de reformatoren en de rooms-katholieke contra-reformatoren het eigenlijk ten diepste toch met elkaar eens waren. Ze hebben elkaar, zo stelt men dan, helaas verkeerd begrepen, geïnterpreteerd en ze hebben niet ingezien dat hun eigen theologische posities eigenlijk ook niet meer dan beperkte menselijke interpretaties waren. Het hele leerstellige conflict Reformatie-Rome was eigenlijk niet meer dan een gigantisch misverstand. Vanuit de verklaring die ds. Van der Veer geeft voor de onderlinge leerstellige verschillen tussen christenen kun je inderdaad niet meer verdedigen dat rooms-katholieken en oosters-orthodoxen er niet bij zouden horen. "We geloven hetzelfde evangelie maar we leggen alleen wat andere accenten", zo stelt men dan. Die andere accenten komen door ieders subjectieve interpretatie en zijn als zodanig onvermijdelijk.

Ik heb nauwkeurig een aantal van de meest recente officiële leerboeken van de rooms-katholieke kerk nagelezen maar in niet één daarvan wordt duidelijk "de rechtvaardiging door het geloof alleen" (het sola fide) beleden. Als je niet duidelijk het evangelie van de rechtvaardiging door het geloof alleen brengt dan breng je niet het ware evangelie maar een verdraaid evangelie en dat is geen evangelie, dan ben je vervloekt. Dit is de boodschap van de Galatenbrief (Galaten 1:6-9, etc.) waar (een groep joodse?) ‘christenen’ de gemeente waren binnen gedrongen die het evangelie van ‘het geloof plus’ brachten. Dat wil zeggen: om behouden te worden moet je in Jezus geloven plus jezelf laten besnijden (de wet houden). Ook de rooms-katholieke kerk brengt nog steeds dit valse evangelie van ‘het geloof plus’. Ze preken het geloof plus de sacramenten (want die zijn noodzakelijk om het heil te verwerven en te behouden) en het geloof plus werken. Als de rooms-katholieke kerk werkelijk de rechtvaardiging door het geloof zou aanvaarden dan zou het hele sacramentele systeem overbodig worden en daarmee het priesterschap etc. Op het tweede Vaticaanse concilie is in principe de leer van Trente gehandhaafd alleen heeft men via allerlei omweggetjes geprobeerd die leer iets te verzachten.

Ik zag niet lang geleden een EO-programma over de spiritualiteit van de Russisch-orthodoxe Kerk. Het werd gepresenteerd door Otto de Bruijne. Helemaal in vervoering stond hij door een raam te kijken hoe binnen in een huis een oosters-orthodoxe ‘father’ iconen aan het schilderen was. Diep onder de indruk van de heiligheid, de mystieke betovering van het tafereel sprak hij uit dat het eigenlijk zonde was om dat heilige moment te moeten gaan verstoren. Hij ging uiteindelijk toch naar binnen en in het gesprek dat volgde kreeg de oosters-orthodoxe ‘father’ ruimschoots de gelegenheid de traditionele apologetiek voor het vereren en vervaardigen van iconen door te geven zonder dat daar een degelijk weerwoord op werd gegeven. Hoe het programma ook was bedoeld, het draaide uit op een reclamespot voor de oosters-orthodoxe kerk. Komt dit nu voort uit naïviteit of is het onverschilligheid? Men (broeders als De Bruijne) lijkt niet of nauwelijks op de hoogte van de argumenten voor en tegen de specifieke onbijbelse leringen en gebruiken van de rooms-katholieke en oosters-orthodoxe kerken. En toch gaat men de dialoog aan. Als je zoiets doet dan wordt je opgevreten. Iets dergelijks heb ik pas nog meegemaakt met twee enthousiaste jonge gelovigen. Ze waren in gesprek geraakt met enkele Jehovagetuigen. We hebben ze afgeraden het gesprek voort te zetten, maar ze deden het toch. Bij het volgende gesprek kwam er, zoals te verwachten was, een leider van de Jehovagetuigen mee. Deze was uitstekend getraind op de strijdpunten en het gevolg was dat deze jonge gelovigen geschokt en helemaal in de war raakten. Samen met een ex-Jehovagetuige hebben we ze daarna de argumenten voor en tegen de Godheid van Christus uitgebreid en nauwkeurig uitgelegd waarna ze het volgende gesprek goed doorstonden.

Wat bezielt ze toch bij de EO? Valse leer werkt als zuurdesem (Mattheüs 16:6,12, Galaten 5:9). Simpelweg omdat je wordt beïnvloed door datgene waar je mee omgaat. En dat geldt vooral voor de gelovigen die (nog) niet goed zijn onderlegd in de leer of die weinig realiteit in hun persoonlijke wandel met God kennen. Jezus zei: "gij dwaalt want gij kent de Schriften niet noch de kracht Gods". Omdat de EO het bijbelse gebod tot afscheiding tegenover de rooms-katholieke kerk (en de oosters-orthodoxe kerk) niet naleeft is het zover gekomen dat vorige week een broeder op de basisbijbelstudie de praktijk van de rooms-katholieke biecht met hand en tand verdedigde. En dat terwijl hij zelf helemaal niet uit rooms-katholieke achtergrond komt!!! Net als bv. de Jehovagetuigen komen de rooms-katholieken met bewijsteksten en/of menselijke redeneringen aan die bij oppervlakkige beschouwing lijken te ondersteunen wat zij leren en daar hebben veel (vaak jonge) gelovigen geen verweer tegen. Gestimuleerd door een programma van de EO (Het elfde uur) was die broeder ondermeer een daar gunstig beoordeeld boek van Simonis gaan lezen.

Ds. Van der Veer, en velen met hem, schijnen te denken dat de evangelischen een dialoog en gemeenschap op basis van gelijkheid (men stelt dat er alleen wat theologische accentverschillen zijn) met de rooms-katholieken kunnen aangaan zonder uiteindelijk diepgaand beïnvloed te worden.

Nog afgezien van de vraag of Simonis persoonlijk nu een orthodox christen is of niet, Simonis is (als kardinaal en als aartsbisschop van Utrecht) het boegbeeld van de rooms-katholieke kerk en door hem als medebroeder te aanvaarden en te behandelen zend je indirect de boodschap uit dat de rooms-katholieken onze medebroeders zijn. Het gevolg is dat de afscheiding wordt doorbroken en het zuurdesem van allerlei rooms-katholieke dogma’s in de evangelische wereld begint te werken zoals ik al verscheidene malen in mijn eigen thuisgemeente heb waargenomen. Uit Amerika komen de eerste berichten al dat hele pinkstergemeenten zijn overgegaan naar de oorsters-orthodoxe kerken. Deze kerken zijn net als de rooms-katholieke kerk gespecialiseerd in mystiek en dat is waar de vleselijke mens (en ook de vleselijke christen) zeer gevoelig voor is. In het blad Uitdaging las ik een gematigd positieve boekbespreking van een boek waarin het gebruik van iconen werd uitgelegd en verdedigd. Ik kon het eerst niet geloven toen ik het zag. Wordt het niet tijd om de bazuin (voor alarm) te blazen?

Het is niet alleen de EO waar dit denken het Bijbelse gebod tot afscheiding aan het ondermijnen is. Nog een voorbeeld uit mijn directe omgeving. Een vriend van mij heeft een boek geschreven over hulpverlening. In dat boek heeft hij ook de kern van het evangelie (het plaatsvervangend sterven, zonder bloedstorting geschiedt er geen vergeving) weergegeven. Een arts van een bekend evangelisch hulpverleningscentrum (verslaafden) die het boek had gelezen schreef hem dat hij het niet verstandig vond het evangelie er in te zetten want je kunt het evangelie verschillend interpreteren (accentverschillen noemde hij het) en daar krijg je maar ruzie over.

De bedenkelijke rol van br. W.J. Ouweneel

Allereerst is Ouweneel in grote mate verantwoordelijk voor de omslag in het denken over de onfeilbaarheid bij vele Nederlandse evangelische leiders. Immers, nadat hij eerst de onfeilbaarheid (foutloosheid) van de Bijbel had verdedigd is hij daar halverwege de jaren tachtig mee gestopt. Hij verwerpt de traditionele evangelische visie nu als fundamentalistisch, en hij heeft een ‘feilbare onfeilbaarheid’ ingevoerd.

Het voert te ver om in dit verslag in te gaan op de diepere oorzaken van zijn verandering van standpunt. In een aparte studie heb ik dat behandeld. Het heeft te maken met zijn studie en aanvaarding van de zogenaamde wijsbegeerte der wetsidee en met zijn overname van de kritiek van G.C. Berkouwer (zijn boek over de Heilige Schrift) op de traditionele opvatting van de onfeilbaarheid van de Schrift. Van Berkouwer heeft Ouweneel ‘geleerd’ dat de traditionele opvatting over de onfeilbaarheid niet uit de Schrift zelf afkomstig is. Die is volgens hem en Berkouwer afkomstig uit het verlichtingsdenken. Als wij onfeilbaarheid gelijkstellen met foutloosheid dan maken wij volgens Ouweneel een paralogische denkfout. De fout die we volgens hem maken is dat we een immanent binnenwerelds conceptueel-logisch opgevat begrip als onfeilbaarheid (in de zin van foutloosheid) toeschrijven aan een bovenrationeel, transcendent boek als de Bijbel is. We mogen de Bijbel wel onfeilbaar noemen maar dan moeten we onfeilbaar niet opvatten als een logisch-conceptueel begrip maar als een ideematig begrip. Dat houdt in dat onfeilbaar niet echt onfeilbaar is en toch weer wel maar dan op transcendente bovenrationele wijze.

Hij ondermijnt in zijn geschriften (zie bv. zijn Christian Doctrine I) vanuit zijn filosofische invalshoek de doorzichtigheid van de Bijbel en daarmee verbonden ook de status van het dogma.

Hij is met zijn theorieën in grote mate verantwoordelijk voor het binnendringen van dit soort postmoderne gedachten in de evangelische wereld. Het is niet de plaats dit hier uitvoerig toe te lichten, maar Ouweneel is zeer dicht de grens tussen orthodox en neo-orthodox genaderd en in sommige gevallen is hij er al overheen gegaan.

Overal in de evangelische wereld kom ik zijn redeneringen tegen. Sinds de publicatie in 1987 van de drie eerder genoemde lezingen is het in grote delen van de evangelische beweging, speciaal onder de leiders (de gewone gemeenteleden weten over het algemeen nog van niets), niet meer ‘bon ton’ om achter de onfeilbaarheid, foutloosheid van de Bijbel te staan. Wie wil er nu van fundamentalisme en sciëntisme beschuldigd worden?

En dan moet men bedenken dat zelfs Bavinck in zijn Gereformeerde Dogmatiek het niet nodig vond om de onfeilbaarheid, foutloosheid te verwerpen maar in de in 1992 uitgekomen Beknopte Gereformeerde Dogmatiek doen Van Genderen en Velema dat helaas wel. (In hun argumentatie halen ze een citaat van Ouweneel aan uit een van zijn lezingen uit ‘het gezag van de Bijbel’.)

Ouweneel bedrijft tegenwoordig ‘theologie’ die zeer gekleurd is door de zogenaamde wijsbegeerte der wetsidee. Die wijsbegeerte bepaalt zijn kijk op wat wetenschap is en ook zijn kijk op wat theologie is. En het beïnvloedt ook zijn theologische standpunten. Hij brengt een gevaarlijke hybride tussen theologie en een zogenaamd christelijke (reformatorische) wijsbegeerte. Daar komt nog bij dat hij die wijsbegeerte der wetsidee heeft aangevuld met postmoderne en barthiaanse gedachten.

Het gevaarlijke is dat br. Ouweneel zijn leringen allerwegen aan het uitdragen is. Dit is des te zorgelijker gezien zijn invloedrijke positie op de Evangelische Hogeschool en aan de Evangelische Theologische Faculteit te Heverlee en in tal van andere evangelische organisaties.

Hij is eigenhandig alles, maar dan ook alles, aan het afbreken wat broeders als Francis Schaeffer in de loop der jaren hebben opgebouwd.

Inmiddels is zojuist het boek ‘De boodschap en de kloof’ uitgekomen met daarin de lezingen die gehouden zijn op het congres met het zelfde thema als de naam van het boek. Dit congres werd gehouden ter gelegenheid van het dertigjarig bestaan van de EO. Ouweneel pleit in zijn lezing voor een herbezinning op de Schrift wat moet leiden tot een nieuwe Schriftbeschouwing. Hier zegt hij het ronduit. Er moet wat hem betreft een nieuwe Schriftbeschouwing komen. De traditionele Schriftbeschouwing van de evangelicals, die twintig jaar geleden zo kundig en zeer nauwkeurig in het mede door hem geschreven boek ‘Het ontstaan van de Bijbel’ is weergegeven, voldoet blijkbaar niet meer.



3 Het sola scriptura-beginsel

In de praktijk wordt de Bijbel niet langer als enige regel voor geloof en leven gezien en als enige kenbron voor het geloof.

De ondermijning van het ‘sola scriptura’ beginsel vloeit logisch voort uit de ondermijning van de doorzichtigheid van de Bijbel en uit de ondermijning van de zekerheid van het dogma. Als het niet mogelijk is met zekerheid vast te stellen wat de Bijbel op een bepaald gebied leert dan kun je de Bijbel ook moeilijk meer als beslissend en hoogste criterium gebruiken.

De evangelische christenen hebben er altijd op gestaan dat elke leerstellige overtuiging en ook elke ervaring en elk gebruik binnen de gemeente een bijbelse basis (rechtvaardiging, verantwoording) moet hebben. Niet de ervaring is norm. De ervaring moet getoetst worden aan de Bijbel.

Dit beginsel staat zwaar onder druk. Niet alleen op de grove wijze waarop ik de voorganger van de Berea gemeente uit Vlissingen dit hoorde verwoorden (nadat hij een Kana-conferentie met Wimber had bezocht) maar ook op subtielere wijze.

Deze voorganger zei: "De Geest waait waarheen Hij wil. We kunnen de Geest niet opsluiten in de Bijbel. Hij is bij Zijn werken niet gebonden aan de Bijbel". Vaak wordt de tekst "aan hun vruchten zult gij hen kennen" misbruikt voor dit pragmatisme (als het werkt is het goed, dan is het waar). Men toetst dan ervaringen of bewegingen naar hun vruchten. Een verdere bijbelse rechtvaardiging is dan niet nodig. De vrucht van iets kan echter op zijn hoogst een aanwijzing zijn. In die tekst uit Mattheüs gaat het overigens niet om het toetsen van ervaringen of bewegingen, het gaat daar om het toetsen van personen (of het al of niet valse profeten zijn). Zie als een voorbeeld van het accepteren van zaken, die geen deugdelijke bijbelse basis hebben, de gematigd tot gunstige beoordeling door een aantal evangelische leiders van het gebruik en het vereren van iconen; en het accepteren van rooms-katholieke en oosters-orthodoxe gelovigen als medegelovigen. Of neem de houding van de meerderheid der evangelische leiders tegenover de leerstellingen en gebruiken van de tweede, de derde en de vierde (pinkster- en charismatische) golf, vallen in de Geest, geestelijke oorlogvoering, bidden tot de Heilige Geest, etc. Allerlei zaken worden aanvaard omdat het ‘werkt’. Het leven bepaalt de leer.

Zomaar een voorbeeld: Ik heb ds. Van der Veer gewezen op het feit dat Michael Green vertelde over het bidden tot de Heilige Geest. Voor dat gebruik is echter geen enkele basis in de Bijbel te vinden. Ik heb voor de zekerheid het Nieuwe Testament er nog eens op nagelezen. In de Bijbel (in het Nieuwe Testament) is geen enkel gebed te vinden dat gericht is tot de Heilige Geest. Ook in het onderwijs dat in het Nieuwe Testament over het gebed wordt gegeven is geen enkele aanwijzing in die richting te vinden. Verder is er nog een tekst die zegt dat de Heilige Geest niet gekomen is om op zichzelf te wijzen maar op Jezus. Dat geeft waarschijnlijk een verklaring voor het feit dat in het Nieuwe Testament nooit wordt opgeroepen tot de Geest te bidden. Dat stelt de Geest op de voorgrond terwijl dat nu juist niet de bedoeling van de Heer is. Ds. Van der Veer vond dat het moest kunnen, op basis van het syllogisme.

God mag en moet aanbeden worden. De Heilige Geest is God dus mag en moet hij ook aanbeden worden. Als dat zo zou zijn wat dan met het feit dat in het Nieuwe Testament nooit tot de Heilige Geest wordt gebeden en ook nooit wordt opgeroepen dat te doen. Het syllogisme dat ds. Van der Veer hanteert is te simpel. Hij moet in zijn redenering ook meenemen dat met God in de Bijbel de drieënige God wordt bedoeld waar binnen de drie personen blijkbaar een zekere taakverdeling bestaat. Bij het ene staat een bepaalde persoon meer op de voorgrond terwijl dat bij iets anders weer een andere persoon kan zijn.

Nog een voorbeeld. De Alpha cursus. In deze cursus wordt zonder omwegen gesteld dat iedere christen in tongen kan spreken. Ik citeer uit het boek van Gumbel: "Toch zegt Paulus: Ik wilde wel dat jullie allemaal in tongen spraken. Daarmee geeft hij aan dat deze gave niet aan een bijzondere klasse van gelovigen is voorbehouden. Zij is beschikbaar voor alle christenen." (De onderstreping is van mij.)

Dit is weer een voorbeeld van het loslaten van het sola scriptura-beginsel. Deze leer is niet op de Bijbel te baseren.

Let ook eens op de poging tot bijbelse rechtvaardiging van deze leerstelling.

Paulus zegt in 1 Korinte 14:5 dat hij wel zou willen dat ieder in tongen sprak, maar nog meer dat allen profeteerden. Zie je wel, zo concludeert Gumbel daaruit, iedereen kan in tongen spreken. Maar dat staat er helemaal niet. Uit het feit dat Paulus iets wenst kun je niet automatisch concluderen dat die zaak dan ook mogelijk moet zijn. Het is een wens van Paulus. Zoals hij wel meer wensen uitte in zijn brieven. Enkele hoofdstukken daarvoor schrijft hij bv. dat hij wel wilde, wenste dat alle mensen zoals hij de gave van het ongetrouwd (kunnen) zijn zouden hebben (1 Korinte 7:7). Niemand zal uit deze tekst durven afleiden dat dus ieder die dat maar wenst de gave van het ongetrouwd zijn kan krijgen. Toch past Gumbel deze redenering toe op de bovengenoemde tekst waar Paulus zijn wens uit dat ieder in tongen zou spreken. Origineel is ook de wijze waarop Gumbel zich ontdoet van de tekst 1 Korinte 14:30 waar de retorische vraag wordt gesteld "spreken soms allen in tongen?" en waar het antwoord wordt verwacht "nee, niet allen spreken in tongen". Deze retorische vraag staat in een rij van zeven retorische vragen waar het antwoord ‘nee’ op wordt verwacht. Deze retorische vragen zijn de afsluiting van hoofdstuk 12 waarin Paulus juist naar analogie van het beeld van het lichaam heeft betoogd dat niet iedere christen dezelfde geestesgaven krijgt toegewezen van de Heilige Geest (de één krijgt dit en de ander krijgt dat). Als we allemaal oog zouden willen zijn (als we allen dezelfde geestesgave zouden willen hebben) waar bleef dan de voet? Tot besluit komt Paulus dan tot zijn samenvatting in de verzen 28-30. Hij herhaalt nog eens dat de één (God heeft sommigen gesteld tot ...) dit krijgt en dat de ander (sommigen) dat krijgt. En van daaruit komt hij tot het stellen van de retorische vragen. Zijn soms allen apostel? Nee natuurlijk niet, want binnen het lichaam heeft niet ieder dezelfde geestesgave. Spreken soms allen in tongen? Nee natuurlijk niet, want binnen het lichaam krijgt niet ieder dezelfde geestesgave (functie). Gumbel tilt die retorische vraag geheel uit deze context en legt de tekst als volgt uit: "Spreken soms allen in tongen?". Het antwoord is "nee" omdat een aantal christenen (nog) niet gebruik maakt van hun mogelijkheid en voorrecht om in tongen te kunnen spreken. Het antwoord "nee" is, volgens Gumbel, niet meer dan de constatering van de toestand op dat moment. Een aantal christenen had al gebruik gemaakt van hun voorrecht in tongen te kunnen spreken, een aantal nog niet. Dus spraken allen in tongen? Het antwoord is nee. Deze uitleg is volledig in strijd met het gehele voorafgaande betoog. Als je ziet hoe de bovengenoemde teksten door vooraanstaande leiders in deze beweging worden verdraaid dan is het soms moeilijk te blijven geloven in hun integriteit. Deze man laat de Schrift buikspreken. De bekende evangelische leider John Stott heeft gezegd dat door deze cursus vele gemeenten in Engeland overgegaan zijn op de pinksterleer (en dan nog wel van de leer en de gebruiken van de meest extreme vierde golf richting). Eerst prijst Gumbel in zijn boek uitvoerig de grote zegeningen van het spreken in tongen aan. Daarna wordt op valse bijbelse gronden gesteld dat ieder in tongen kan spreken. En toch ondanks dat wordt deze cursus ‘gepushed’ door de Evangelische Alliantie en de EO. Het werkt (pragmatisme) dus niet zeuren over enkele oneffenheidjes zoals bv. het charismatisch worden van vele van de gemeenten die met deze cursus zijn gestart, zoals uit de praktijk in Engeland is gebleken.

Op zijn minst zou integriteit gebieden dat je bij het aanbieden van de cursus er duidelijk bij zou zeggen dat er grote kans op dit neveneffect bestaat, zodat ieder vooraf kan bepalen of dat ook de bedoeling is.



4 Conclusie

Ik geloof dat het niet mogelijk is om nog langer te ontkennen (zoals bv. ds. Van der Veer dat tegenover mij deed) dat er een subtiele maar diepgaande verandering in de visie op de Bijbel heeft plaatsgehad in een groot gedeelte van de evangelische beweging. En die ontwikkeling gaat nog steeds door. Ouweneel geeft dat bv. duidelijk aan waar hij spreekt over de noodzaak van ‘herbezinning op de visie op de Schrift’ en over ‘een nieuwe Schriftvisie’.

De evangelische ramp, die Francis Schaeffer beschreef in het boek dat hij vlak voor zijn dood heeft geschreven, voltrekt zich voor onze ogen. En wat doen wij? Zwijgen om toch vooral maar niet te worden uitgemaakt voor ‘beroerder van Israël’? De kop in het zand steken? "Vrede, vrede en geen gevaar"? De visie op de Schrift is fundamenteel. Op dat punt kan geen compromis geaccepteerd worden. Ik ontken niet dat iemand met een ‘weakened view of Scripture’ een kind van God kan zijn. Ik weet wel dat die ‘weakened view of Scripture’ op termijn grote schade zal aanrichten.

Schaeffer weet waar hij het over heeft. Hij heeft persoonlijk in de twintiger en dertiger jaren de overname door de vrijzinnigen, neo-orthodoxen van de meeste grote kerkgenootschappen in Amerika (waaronder zijn eigen kerk) meegemaakt. Het begon daar ook met kleine stapjes. Het is altijd weer een geleidelijk proces. Hij zegt dat hij (dit schreef hij begin jaren tachtig) precies hetzelfde proces in de evangelische beweging op gang ziet komen. Vandaar zijn dramatische waarschuwing. Hij analyseert ook hoe de orthodoxe christenen gereageerd hebben op die steeds verder gaande afval. Laten wij het advies ter harte nemen van iemand die het allemaal al eens heeft meegemaakt opdat we de fouten uit het verleden niet herhalen.

Ik eindig met enkele citaten van Schaeffer:

"Evangelicals today are facing a watershed concerning the nature of biblical inspiration and authority."

"Within evangelicalism there is a growing number who are modifying their views on the inerrancy of scripture so that the full authority of scripture is completely undercut. But it is happening in very subtle ways ... the new views on biblical authority often seem at first glance not to be so very far from what evangelicals, until just recently, have always believed. But ... the new views when followed consistently end up thousand miles apart."

"Holding to a strong view of Scripture or not holding to it is the watershed of the evangelical world."

"The first direction in which we must face is to say most lovingly but clearly: evangelicalism is not consistently evangelical unless there is a line drawn between those who take a full view of scripture and those who do not."

"truth demands confrontation: loving confrontation, but confrontation nevertheless."